СЫМОН
(да Данілкі)
Паглядзі, Данілка, якога сука крыж зьбіць, бо ўжо ўсё гатова — абгладзіў.
ДАНІЛКА
Вось зараз табе гэты кручок выдзеру: тата за яго — як віў путы — пяньку чапляў. (Падае крук СЫМОНУ, той абчэсвае і зьбівае крыж).
ЗОСЬКА
Калі-ж ты панясеш яго, Сымонка?
СЫМОН
Калі? Сягоньня! А нашто табе ведаць?
ЗОСЬКА
Так сабе, пытаюся. Але-ж гэта ўжо вечар на дварэ: поначы несьці будзе нягодна?
СЫМОН
Няпраўда! Поначы лепей з крыжам ісьці. Ніхто цябе ня чэпіць і не зьняважыць. Уночы, апоўначы панясу, але ня ўдзень, бо ўдзень яшчэ і крыж мне выдзеруць, як выдзерлі з сэрца і душы ўсё добрае і сьветлае. Уночы пайду з крыжам на магілкі, як відма якое з таго сьвtту, каб аж нябожчыкам жудка было! Адзін тата мяне мой пазнае і радасна выйдзе ка мне на спатканьне, — падзякуе за крыж і бласлаўленьне сваё дасьць мне на далейшую вытрываласьць, на далейшую барацьбу з нядоляй. Бо ён, тата ваш, інакшы, як усе нябожчыкі: ён ня лёг з імі ў адным месцы, а зусім асобна захаваўся ў сырой маці-зямельцы. І крыжык яму панясу я ўночы, а ня ўдзень, як гэта ўсім носяць і стаўляюць.
МАРЫЛЯ
Я з табой пайду, сынок! Яшчэ-ж ні разу я, грэшная, не змагла сьцягацца на яго магілку.
СЫМОН
Добра, мамка, панясем з табой! А ты, Зоська і Данілка, астаніцёся пільнаваць малых і хаты.
