ДАНІЛКА
(горача)
Самі з сабой пойдзем: ты з малымі, я з іскрыпачкай. У сьвет, мамачка, па хату і хлеб пойдзем. Я буду іграць, ты пяяць, а малыя сваім плачам памагаць нам будуць. І такую вандроўку пачнем, якая яшчэ нікому і ня сьнілася! Ад вёскі да вёскі пойдзем, ад двара да двара — аж у вялікі горад зойдзем, кажуць ёсьць такія гарады, ці месты, дзе дамы ўсе чыста, як печы — з цэглы мураваныя, а народу там шмат, шмат! Цэрквы там золатам пакрыты, а ў цэрквах вялікія і маленькія божанькі стаяць і вісяць. Дарагое каменьне з іх адзежак і каронаў так і капае на зямлю, буйна, як сьлёзы падчас, ці град з неба. А народ к ім, гэтым божанькам, ідзе і йдзе, як вада плыве. Ад усялякіх болесьцяй вылечваюцца, ад няшчасьцяў збаўляюцца, долю сабе лепшую вымаліваюць. Такія там, кажуць, мамачка, цуды творацца. (Цалуюучы рукі МАРЫЛІ). Дык уцякайма адгэтуль, мамачка! Там будзе нам усім хораша і весела. Уцякайма! Ды на што-ж ты, мамка, торбачкі шыла?!
ЗЬЯВА II
СТАРАЦ
Слава Хрысту, добрыя людзі!
УСЕ
Слава! Слава! І цяпер і на векі вякоў!
СТАРАЦ
Што гэта ў вас парабілася, пані гаспадыня? То-ж як вясной быў я ў вас, ня так гэта мясьціна выглядала!
ДАНІЛКА
Яна ўжо і тады таксама выглядала, толькі тады яшчэ ў кучы трымалася, а цяпер рассыпалася.
СТАРАЦ
Але, але, бачу! А дзе-ж яшчэ ваша сямейка? — было-ж болей.
