Idu ja na biełaruskija staradaŭnyja mohiłki:
|
A tut paŭpadali
mahiły staryja
i sumna schililiś
kryžy paŭhnilyja,
Jak byccam chacieli
palohku zrabici
pamioršym, nia mohšym
ŭ žyćci supačyci…
A chto-ž tut tak płača,
hałosna zawodzić
j wialikuju żałaść
na serca nawodzić?
Mo‘ maci tak płača
pa rodnym dziciaci,
mo‘ dzietki pa stracie
ich rodnaje maci?
O, nie, renehacie,
i zdradnik niahodny,
što tak biazlitosna
pakryŭdziŭ Kraj Rodny:
Tak płača i stohnie
Staronka Krywicka
pa dzietkach nia znaŭšych
Jaje, „bo mužyčka“.
I płača sirotka,
i ŭściaž narakaje,
i žałasna prosić,
k sabie paklikaje:
Prydziecie usie, što
mianie adraklisia,
što inšym čužym wy
bahom addalisia
|
