лай дужаўся с чортам? — Запытаўся зноў Грышка.
— Нёж не: у яго самога чортава рабро — яго ніхто не пакоціць. —
— Ну, ніхто! а калі ў каго два рабры?
— Ведама паборэ той, у каго два… Але, мусіць той, хто мае чортава рабро, пойдзе ў пекла, — памаўчаўшы, зноў сказаў Базыль.
— Чаму ў пекла? ён-жэ родзіцца з гэтым рабром. Калі і пойдзе хто, дык пэўне маці, бо яна с чортам любілілася, — сказаў Грышка.
Базыль на гэта нічога не атказаў і задумаўся.
— А каб табе, Базыль, сказалі: „Умірай цяперака і ты пойдзеш у рай“. Ці згодзіўся-б ты уміраць.
Базыль памаўчаў.
— Не! — атказаў ён.
— Чаму? —
— Мне было-б там маркотна аднаму; а тут усе: бацькі, хлопцы, ты. Каб са ўсімі, то пашоў-бы.
— І як гэта памрэ чэлавек, што з ім робіцца? — Як бы сябе самога пытаў Грышка.
— Што-ж? Душа выходзіць. Прыйдзе