Перайсці да зместу

Сѣверо-Западный календарь на 1893 годъ/Альманахъ/Ямщикъ

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Надто салодкія думки Ямщикъ
Верш
Аўтар: Уладзіслаў Сыракомля
1892 год
Арыгінальная назва: Pocztylion (1844)
Пераклад: Янка Лучына
Іншыя публікацыі гэтага твора: Ямшчык (Сыракомля/Лучына).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




ЯМЩИКЪ.

И пьюць и гуляюць, — чамужъ у забавѣ
Адзинъ ты, якъ ворагъ у няволи?
На чарку! — закуримъ, садзися на лавѣ,
Скажи намъ причину нядоли.
Ни кони, ни санки, ни красны дзяучата
Цябе ня поцѣшаць ни мало,
Два лѣтка, мы видзимъ, чи будни, чи свято,
Што ты ня такій, якъ бывало.
„Ой, цяжко! — ой, горко! — душа мая млѣе
„И свѣтъ бы пакинуць ня шкода,
„Дай чарку! — при чарцѣ мнѣ будзе смялѣе…
„Паслухай, — якая пригода.
„Пристау я на почту, звычайне — блазнота,
„Хоць быу и силенъ и ахвочи.
„На почцѣ, самь знаешь, дзень цѣлы работа,
„Ня видзишь ни свята, ни ночи.
„Адъ ранка да ночки, адъ ночки да ранка
„Возіу я пакеты и паны.
„Папау залатоуку, — тады и гулянка,
„И сытъ и вяселы и пьяны.
„Зводзіу я дзяучата, друзей мѣу бязъ счету
„Самъ писарь быу роуны и квита.
„А кони жъ! — якъ крыкну на нихъ на ахвоту,
„Дзяруць мои сіуки зъ копыта!
„Вяселы быу хлопецъ и зухъ у гуляни,
„Казисты усякой дзяучинѣ.
„Паничь зъ табой ѣдзе, падхопишь гдзѣ паню,
„Двазлотка николи ня мине.
„А тольки самъ щира любіу я дзяучину:
„Жила тутъ у весцѣ, у поли,
„Яе я бывало, якъ ѣду, ня мину,
„Кабъ мима праѣхаць! — николи!
„Отъ писарь разъ кликнуу яще да разсвѣта;
„Схапіуся, — адзѣуся, — готовы.
„Завѣя, крый Боже! ня видно, бачь, свѣта.
„Марозна и сѣверъ — здаровы.
„Вези аштахвету!» — «А кабъ ты старѣла!»
„Буркнуу я падъ носомъ, сярдуя,
„Коня окульбачіу, и скора и смѣла
„На сіуцѣ по тракцѣ сяку я.
„Якъ жіу я, ня видзѣу такой, бачь, мяцели:
„Ня видно дароги ни свѣта.
„Отъ зъ стукомъ дзвѣ версты мы такъ праляцѣли,
„Слупъ треци минаемъ…. Што гэто?!….
„Хтось стогне у поли, на помощь скликае:
„Зблудзіуся няйначей у дарозѣ.
„Подумау: падскочу — хтось тамъ пропадае,
„У завѣи на лютомъ марозѣ.
„Коня павяртаю, а чорть мнѣ на вухо:
«Куды ты?»… усе шепче на згубу,
«Спяши!… часъ нагнауши, пабачишь дзявуху,
«Сваю паралѣску и любу!»
„И стала страшна, ажъ дыбомъ стау воласъ,
„На плечахъ пабѣгли мурашки….
„Каня зацинаю, хоць каже мнѣ голась,
„Што гэто грѣхъ будзе, грѣхъ цяжки…
„Оть зъѣздзіу, звяртаюсь. Прицихло и днѣе
„Страхъ нѣки усе мучиць укрыты,
„Такъ цяжко мнѣ стала, ажь лобъ мой пацѣе,
„А грудзь-якъ званочекъ разбиты.
„Оть конь мой спужауся, наежіу, бачь, гриву,
„Храпе, подхватае да бѣгу….
„Глядзь! вижу ляжачу кабѣту няживу
„При самой дарозѣ у снѣгу.
„Злѣзъ… ближей падхожу… и снѣгу ей зъ карку
„Палою адкинуу я груду…
„Пазнау!… Моцны Боже!!… Дай чарку!…
дай чарку!…
„Казаць большъ ничога ня буду.

Я. Лучина.