Маслоў моцна пачырванеў, ды толькі замест адказваць ардынарцу, накінуўся на беднага жмогуса, павярнуўшы свае вусы на яго ў парог хаты.
Каб гэтыя дурні не забываліся так, што яны ёсьць палякі і павінны дабівацца Польшчы, то… то…
Ня скончыў і шчупянуўся, ці не сказаў лішняга. Расправіў і падкруціў рыжыя свае вусішчы і абвёў вышэйшымі, але ня зусім бясьпечнымі вачыма кумпанію.
Другія пісары моўчкі сёрбалі гарбату і не паднімалі вочаў.
Увашоў ад‘ютант дывызіёну, шчуплы штабс-капітан, таксама паляк з Беларусі, магамэтанін. Маслоў перад начальствам дужа „цягнуўся“, асабліва ўваччу другіх салдатаў перад гэтым ад‘ютантам. Цяпер ён, як спрунджына, сарваўся з месца й гаркнуў на ўсю хату каманду: „Уста-аць!! Зьмірна-а!“… Потым ён закамянеў перад сваёю шклянкаю з гарбатаю, і мы ўсе ўсталі і закамянелі. Гутарка наша скончылася. І гаспадар-жмогус тож устаў і выцягнуў свае рукі ўздоўж ног, як салдат.
Калі афіцэр скамандаваў: „Вольна!“ — я, ардынарац і гаспадар вышлі з хаты ў сенцы. Там ардынарац яшчэ далей талкаваў жмогусу (хоць той нічога не разумеў):
— Гаспадару ўсё-роўна: будзе ў Польшчы круль ці не. Падаткі яшчэ большыя за зямлю прыдзецца плаціць, бо Польшча замалая, каб мець свайго круля… праўда, ацец?
