Што-б ён тады зрабіў, ён не даказваў.
Маслоў, відаць, ня быў селянін, бо надта няпрыгожа абходзіўся з старым гаспадаром хаты, ціхамірным і пакорным жмогусам з сівымі стрыжанымі вусамі і маленькімі вочкамі, і высьмейваў яму, што каталік, а папольску ўмее толькі пяць-дзесяць слоў.
— Гаспадары тут жывуць як сьвіньні, але ўсяго маюць. А вось з вышэйшых хто польскіх (мабыць сябе Маслоў залічаў да гэтых вышэйшых) — тыя бядуюць. У Расіі ходу яны ня маюць… Другі й вялікую адукацыю дастаў, а сядзіць бяз працы, і ніхто яму ня плоціць пэнсіі, або ён займаець зусім нізкую супроць сябе ваканцыю.
Кажучы так, пан Маслоў асьцярожна заглядаў ад столу ў мае вочы, шукаючы спагады. Але ў размову ўбіўся ардынарац.
— Вось, прыкладам, як наш пан Маслоў: усяго толькі пісарам!
Маслоў крыху зьбянтэжыўся, пачуўшы насьмешку, ды не падаў віду і прыняў ардынарцавы словы, як комплімэнт сабе.
— Можа, дурню, гарбаты хочаш? — спытаўся ён у ардынарца масьляным галаском, пад якім хавалася ёлкасьць. — Толькі бяз млека, бо ня хопіць пану вольнапісанаму.
— Я сваёй напіўся! — вясёла адказаў ардынарац.
Адвярнула і мяне ад пачастункаў пісара.
— Як будзе ў Польшчы свой круль, вот тады пан Маслоў сваё здабудзе, — ізноў пажартаваў ардынарац.
