У Нікольскім, у садзе, у цяні высокага ясеня, сядзелі на дзярновым услоне Каця з Аркадзіем; на зямлі каля іх разлёгся Фіфі, надаўшы свайму даўгому целу той прыгожы паварот, які ў паляўнічых завецца «шараковай палежкаю». І Аркадзій, і Каця маўчалі; ён трымаў у руках поўразгорнутую кнігу, а яна выбірала з карзінкі крошкі белага хлеба, што засталіся ў ёй, і кідала іх невялікай сямейцы вераб’ёў, якія, з уласцівай ім баязлівай дзёрзкасцю, скакалі і чырыкалі каля самых яе ног. Слабы вецер, варушачы лісце ясеня, ціхенька рухаў узад і ўперад, і па цёмнай дарожцы, і па жоўтай спіне Фіфі, бледназалатыя плямы святла; роўны цень абліваў Аркадзія і Кацю; толькі зрэдку ў яе валасах узгаралася яркая палоска. Яны маўчалі абое; але іменна ў тым, як яны маўчалі, як яны сядзелі побач, адчувалася даверлівае збліжэнне: кожны з іх як быццам і не думаў пра свайго суседа, а ўпотай радаваўся яго блізкасці. І твары іх змяніліся з той пары, як мы іх бачылі ў апошні раз. Аркадзій здаваўся спакайнейшым. Каця жвавейшаю, смялейшаю.
— Ці не лічыце вы, — пачаў Аркадзій, — што ясень па-руску вельмі добра названы: ні адно дрэва так лёгка і ясна не свіціцца ў паветры, як ён.
Каця ўзняла вочы і прамовіла: «але», а Аркадзій падумаў: «вось гэта не папракае мяне за тое, што я прыгожа гаварыў».
— Я не люблю Гейне, — загаварыла Каця, паказваючы вачыма на кнігу, якую Аркадзій трымаў у руках: — ні калі ён смяецца, ні калі ён плача: я яго люблю, калі ён задуменны і сумуе.
— А мне падабаецца, калі ён смяецца, — заўважыў Аркадзій.
— Гэта ў вас яшчэ старыя сляды вашага сатырычнага кірунку... («Старыя сляды! — падумаў Аркадзій, — калі-б Базараў гэта чуў!») Пачакайце, мы вас пераробім.
— Хто мяне пераробіць? Вы?
— Хто? — сястра; Парфірый Платонавіч, з якім ўжо не сварыцеся; цётка, якую вы тры дні назад праважалі ў царкву.
— Не мог-жа я адмовіцца! А што да Анны Сяргееўны, яна сама, вы помніце, шмат у чым згаджалася з Еўгеніем.
— Сястра знаходзілася тады пад яго ўплывам, — гэтак-жа як і вы.
— Як і я! Хіба вы не заўважаеце, што я ўжо вызваліўся з-пад яго ўплыву?
