Каця прамаўчала.
— Я ведаю, — казаў далей Аркадзій, — ён вам ніколі не падабаўся.
— Я не маю нічога сказаць пра яго.
— Ведаеце што, Кацярына Сяргееўна? Кожны раз, калі я чую гэты адказ, я яму не веру... Няма такога чалавека, пра якога кожны з нас не меў-бы што сказаць! Гэта проста адгаворка.
— Ну, дык я вам скажу, што ён... не тое, што мне не падабаецца, а я адчуваю, што і ён мне чужы, і я яму чужая... ды і вы яму чужы.
— Гэта чаму?
— Як вам сказаць... Ён драпежны, а мы з вамі ручныя.
— І я ручны?
Каця кіўнула галавой.
Аркадзій пачасаў у сябе за вухам. — Паслухайце, Кацярына Сяргееўна: гэта-ж па сутнасці крыўдна.
— Хіба вы хацелі-б быць драпежным?
— Драпежным не, але моцным, энергічным.
— Гэтага нельга хацець... Вось ваш прыяцель гэтага і не хоча, а ў ім гэта ёсць.
— Гм! Дык вы лічыце, што ён меў вялікі ўплыў на Анну Сяргееўну?
— Але. Толькі над ёй ніхто надоўга ўзяць верх не можа, — дадала Каця ўпоўголас.
— Чаму вы гэтак думаеце?
— Яна вельмі гордая... я не тое хацела сказаць... яна вельмі шануе сваю незалежнасць.
— Хто-ж яе не шануе? — спытаўся Аркадзій, а ў самога ў галаве мільганула: «на што яна?» «На што яна?» мільганула і ў Каці. Маладым людзям, якія часта і прыязна сустракаюцца, заўсёды прыходзяць адны і тыя-ж думкі.
Аркадзій усміхнуўся і, злёгку прысунуўшыся да Каці, прамовіў шопатам: — Прызнайцеся, што вы трошкі яе баіцеся.
— Каго?
— Яе, — паважна паўтарыў Аркадзій.
— А вы? — у сваю чаргу спыталася Каця.
— І я; заўважце, я сказаў: і я.
Каця пагразіла яму пальцам.
— Гэта мяне дзівіць, — пачала яна, — ніколі сястра так не была прыхільна да вас, як іменна цяпер; куды больш, як у першы ваш прыезд.
— Вось як!
