— Ты чула, — пачала Лізавета Прохараўна з вымушаным смехам: — што мне купец гэты прапануе? такі, дапраўды, дзівак!
— Не, не чула… Што такое-с? — І Кірылаўна злёгку прыжмурыла свае чорныя, калмыцкія вочкі.
— Ён у мяне Акімаў двор хоча купіць.
— Дык што-ж?
— Ды як-жа ж гэта… А што-ж Акім?.. Я яго Акіму аддала.
— Што вы, пані, ды што вы гэта гаворыце? Хіба гэты двор не ваш? Не вашы мы, ці што? І ўсё, што мы маем, — хіба-ж не ваша, не панскае?
— Што ты гэта гаворыш, Кірылаўна? — Лізавета Прохараўна дастала батыставую хустачку і нервова высмаркалася. — Акім гэты двор за свае грошы купіў.
— За свае грошы? А адкуль ён гэтыя грошы ўзяў? — Ці не з вашай ласкі? Ды ён і так столькі часу зямлёй карыстаўся… Усё-ж гэта з вашае ласкі. А вы думаеце, панечка, што ў яго так і не застанецца больш грошай? Ды ён багацей за вас, далібог-жа!
— Усё гэта так, вядома, але ўсё-ж, гэта я не магу… Як-жа ж гэта я гэты двор прадам?
— А чаму-ж і не прадаць? — прадаўжала Кірылаўна. — Балазе, пакупнік знайшоўся. Дазвольце запытаць, колькі яны вам прапануюць?
— Дзве тысячы рублёў з лішкам, — ціха прагаварыла Лізавета Прохараўна.
— Ён, панечка, больш дасць, калі дзве тысячы з першага слова прапануе. А з Акімам вы пасля звядзіцё справу; аброку можа скінеце. Ён яшчэ і ўдзячан будзе.
— Вядома, трэба будзе аброк зменшыць. Але не, Кірылаўна, як-жа я прадам… — І Лізавета Прохараўна пачала хадзіць узад і ўперад па пакоі… — Не, гэта немагчыма, гэта нікуды няварта… не, калі ласка, ты мне больш гэтага не гавары… а то я раззлуюся…
Але, не гледзячы на забароны ўсхваляванай Лізаветы Прохараўны, Кірылаўна прадаўжала гаварыць і праз поўгадзіны вярнулася да Навума, якога пакінула ў буфеце за піццём чаю.
— Што-ж вы мне скажаце, мая шаноўная, — прагаварыў Навум, з форсам перакуліўшы дапітую чашку на сподак.
— А тое скажу, — сказала Кірылаўна: — што ідзіце да пані, яна вас кліча.
