інакш я не пастукаў-бы ў дзверы, калі вы заняты з містэрам Домбі. Вось пісьмы, містэр Домбі.
— Вельмі добра, сэр, — сказаў містэр Каркер-загадчык, рэзка выхапіўшы іх у яго. — Можаце вярнуцца да выканання сваіх абавязкаў.
Але, заўладаўшы імі так бесцырамонна, містэр Каркер упусціў адно на падлогу і не заўважыў гэтага; ды і містэр Домбі не звярнуў увагі на пісьмо, якое ляжала ля яго ног. Уолтэр секунду вагаўся, спадзеючыся, што хто-небудзь з іх убачыць гэта, але, пераканаўшыся ў адваротным, ён спыніўся, вярнуўся, падняў пісьмо і паклаў на стол перад містэрам Домбі.
Пісьмы былі атрыманы па пошце, і тое, аб якім ішла гутарка, аказалася чарговай справаздачай місіс Піпчын; адрас на ім як звычайна быў напісан Фларэнс, бо місіс Піпчын не дасканала ўладала пяром.
Калі ўвага містэра Домбі была прыцягнута да гэтага пісьма Уолтэрам, ён уздрыгануўся і грозна паглядзеў на яго, нібы лічыў, што той знарок яго выбраў.
— Можаце ісці, сэр, — ганарыста сказаў містэр Домбі.
Ён скамячыў пісьмо і, правёўшы позіркам адыходзіўшага Уолтэра, сунуў яго ў кішэню, не зламаўшы пячаці.
— Вы гаварылі, што вам патрэбна паслаць каго-небудзь у Вест-Індыю? — шпарка сказаў містэр Домбі.
— Так, — адказаў Каркер.
— Пашліце маладога Гэя.
— Добра, вельмі добра! Нічога не можа быць лягчэй, — сказаў містэр Каркер, не праяўляючы ні малейшага здзіўлення і беручы пяро, каб зрабіць новую адзнаку таксама спакойна, як зрабіў гэта раней. — «Паслаць маладога Гэя».
Містэр Каркер паспяшыў гэта зрабіць, а Уолтэр паспяшыў з'явіцца.
— Гэй, — сказаў містэр Домбі, крыху павярнуўшыся, каб зірнуць на яго цераз плячо, — ёсць…
— Вакансія, — уставіў містэр Каркер, расцягваючы рот да апошніх межаў.
— У Вест-Індыі. На Барбадосе. Я маю намер паслаць вас, — сказаў містэр Домбі, ні зніжаючыся да прыкрывання голай ісціны, — на пасаду малодшага агента ў гандлёвым аддзяленні на Барбадосе. Перадайце ад мяне вашаму дзядзьку, Саламону Джылсу, што я выбраў вас для паёздкі ў Вест-Індыю.
Дыханне ў Уолтэра спынілася ад здзіўлення і ён ледзь мог паўтарыць словы: «Вест-Індыя».
— Хто-небудзь павінен ехаць, — сказаў містэр Домбі, — а вы малады, здаровы, і справы ў вашага дзядзькі ідуць дрэнна. Перадайце дзядзю, што вы атрымалі прызначэнне. Вы яшчэ не так хутка паедзеце. Магчыма, пройдзе месяц або два.
