— Я там астануся, сэр? — запытаўся Уолтэр.
— Ці астанецеся вы там, сэр? — паўтарыў містэр Домбі, крыху паварочваючыся да яго. — Што вы хочаце сказаць? Што ён хоча сказаць, Каркер?
— Буду там жыць, сэр, — запінаючыся, прагаварыў Уолтэр.
— Вядома, — адказаў містэр Домбі.
Уолтэр пакланіўся.
— Гэта ўсё, — сказаў містэр Домбі, варочаючыся да сваіх пісем. — Вядома вы растлумачце яму загадзя, Каркер, усё, што датычыць звычайнага абмундзіравання і іншага. Ён можа пайсці, Каркер.
— Вы можаце ісці, Гэй, — заўважыў Каркер, агаляючы дзёсны.
— Калі, — сказаў містэр Домбі, перапыняючы чытанне і нібы прыслухоўваючыся, але не спускаючы позірку з пісьма, — калі яму больш няма чаго сказаць.
— Не, сэр, — адказаў Уолтэр, усхваляваны, збянтэжаны і амаль аглушаны. — Я, дапраўды, не ведаю… я… я вельмі ўдзячны.
— Ён можа ісці, Каркер, — сказаў містэр Домбі.
Праходзячы па карыдоры з затуманеным усведамленнем і адчуваючы сваю бездапаможнасць, як бывае ў сне, ён пачуў, што дзверы містэра Домбі зноў захлопнуліся, калі вышаў містэр Каркер, і зараз-жа пасля гэтага джэнтльмен гэты паклікаў яго.
— Калі ласка, прывядзіце вашага сябра містэра Каркера-малодшага да мяне ў кабінет, сэр.
Уолтэр зайшоў у першы пакой і паведаміў аб гэтым містэру Каркеру-малодшаму, які вышаў, з-за перагародкі, дзе сядзеў адзін у кутку, і накіраваўся разам з ім у кабінет містэра Каркера-загадчыка.
Гэты джэнтльмен стаяў спіной да каміна, заклаўшы рукі за полы фрака і гледзячы зверху свайго белага гальштука таксама няўмольна, як мог-бы глядзець сам містэр Домбі. Ён прыняў іх, зусім не змяніўшы позы і не змякчыўшы суровага і панурага выразу на твары; толькі даў знак, каб Уолтэр зачыніў дзверы.
— Джон Каркер, — сказаў загадчык, калі дзверы былі зачынены, і раптам павярнуўшыся да брата, ашчэрыўшы два рады зубоў, нібы хацеў яго ўкусіць, — што гэта ў вас за саюз з гэтым маладым чалавекам, дзякуючы чаму мяне праследуюць і даймаюць упамінаннем вашага імя? Хіба мала вам, Джон Каркер, што я — бліжэйшы ваш сваяк і не магу пазбавіцца ад гэтага…
— Скажаце — ганьбы, Джэймз, — ціха падказаў той, бачачы, што ён не знаходзіць слова. — Вы гэта маеце на ўвазе, і вы ў правах: скажаце — ганьбы.
— Ад гэтай ганьбы, — згадзіўся брат, робячы рэзкі націск.
— Але няўжо патрэбна вечна аб гэтым крычаць і трубіць і заяўляць нават у прысутнасці галавы фірмы? Ды яшчэ ў давя-
