Тады ён азірнуўся з цікаўнасцю, якую заўсёды ўнушаў яму гэты дом з часу прыгоды з заблудзіўшай дзяўчынкай некалькі гадоў таму назад, і з асаблівай уважлівасцю паглядзеў на вокны ў верхнім паверсе. Пакуль ён быў заняты гэтым, да дзвярэй пад'ехала каляска, і паважны джэнтльмен у чорным з масіўным ланцужком ад гадзінніка вылез і зайшоў у дом. Успомніўшы пасля пра джэнтльмена і яго экіпаж, Уолтэр не сумняваўся, што гэта доктар, і пытаўся ў самога сябе, хто хворы; але гэтае адкрыццё ён ужо зрабіў пасля таго, як прайшоў некаторую адлегласць, няўважліва размышляючы пра іншыя рэчы.
Між іншым, ён размышаляў пра тое, што было ў яго звязана з гэтым домам; бо Уолтэр цешыў сябе надзеяй, што прыдзе час, калі прыгожая дзяўчынка, стары яго сябра, якая з таго часу заўсёды была яму так удзячна і так рада яго бачыць, зацікавіць ім свайго брата і зменіць яго лёс у лепшы бок. У той момант яму падабалася марыць пра гэта хутчэй з-за прыемнасці ўяўляць, што яна заўсёды будзе пра яго памятаць, чым дзеля жыццёвага дабра, якое магло-б выпасці на яго долю; але другая, больш цвярозая здагадка падсказвала яму, што, калі ён да таго часу не памрэ, ён будзе за акіянам, забыты, а яна — замужам, багатая, ганарлівая, шчаслівая. Пры акалічнасцях, якія так зменяцца, у яе будзе не больш падстаў успомніць пра яго, чым пра адну з старых цацак. Бадай, нават менш.
Уолтэр пакінуў за сабой палі і ў задуменні ішоў у напрамку да дома, калі пачуў вокліч мужчыны, а пасля голас жанчыны, якая гучна назвала яго імя. З прыемнасцю павярнуўшыся, ён убачыў, што наёмная карэта, якая ехала ў процілеглы бок, спынілася недалёка і фурман аглядаецца са сваіх козлаў, робячы яму знакі пугай, а маладая жанчына ў карэце высунулася з акна і вельмі энергічна яго кліча. Падбегшы да карэты, ён пераканаўся, што маладая жанчына была міс Ніпер і што яна перапалохана.
— Сады Стэгса, містэр Уолтэр! — сказала міс Ніпер. — О, будзьце ласкавы!
— Што? — усклікнуў Уолтэр. — Што здарылася?
— О, містэр Уолтэр, Сады Стэгса, будзьце ласкавы! — сказала С'юзен.
— Ну вось! — крыкнуў фурман, з нейкім урачыстым адчаем звяртаючыся да Уолтэра. — Вось гэтая маладая лэдзі цвярдзіць ужо цэлую гадзіну, а я толькі і раблю, што адступаюся назад, каб выбрацца з тупікоў, куды ёй хочацца ехаць. Шмат было ў гэтай карэце седакоў, але такога седака, як яна, ніколі.
— Вы хочаце праехаць у Сады Стэгса, С'юзён? — запытаўся Уолтэр.
— Так! Яна хоча туды праехаць! Дзе гэта? — зароў фурман.
