— Я не ведаю, дзе гэта! — з адчаем крыкнула С'юзен. — Містэр Уолтэр, некалі я сама там была з міс Флой і з нашым небаракам любенькім майстрам Полем, у той самы дзень, калі вы знайшлі міс Флой у Сіці, бо ідучы назад мы яе згубілі, місіс Рычардс і я, і шалёны бык, і старэйшы сын місіс Рычардс, і хоць я бывала там з таго часу, я не магу ўспомніць, дзе гэта месца; мне здаецца, яно правалілася скрозь зямлю. О, містэр Уолтэр, не пакідайце мяне. Сады Стэгса, будзьце ласкавы! Любімец міс Флой — наш агульны любімец, маленькі, ціхі, ціхі майстар Поль! О, містэр Уолтэр!
— Ах, божа мой, — усклікнуў Уолтэр. — Ён вельмі хворы?
— Мілая кветачка, — крычала Сюзен, ломячы рукі. — Яму запала ў галаву, што ён хоча пабачыць сваю карміліцу, а я паехала, каб прывезці яе да яго пасцелі, місіс Полі Тудль з Садоў Стэгса; няхай будзе ласкавы хто-небудзь дапамагчы!
Вельмі расчулены тым, што пачуў, і адразу-ж заразіўшыся хваляваннем С'юзен, Уолтэр зразумеў мэту яе паездкі і ўзяўся за гэту справу з такой стараннасцю, што фурману было вельмі цяжка рушыць за ім, пакуль ён бег паперадзе, пытаючыся ва ўсіх дарогу да Садоў Стэгса.
Садоў Стэгса не было. Гэта месца знікла. Дзе былі калісьці старыя падгніўшыя альтанкі, цяпер узвышаліся палацы, і гранітныя калоны непамернай таўшчыні ўздымаліся ля ўваходу ў вакзал. Нікчэмная пустэча, дзе калісьці грамаздзіліся кучы адкідаў, была паглынута і знішчана; і месца гэтай бруднай пустэчы занялі рады гандлёвых складаў, напоўненыя дарагімі таварамі і каштоўнымі прадуктамі. Ранейшыя праезды былі цяпер поўныя пешаходаў і рознастайных экіпажаў; новыя вуліцы, якія раней абрываліся ў смутку перад гразёю і каляінамі, утварылі цяпер самастойныя гарады, якія нараджаюць добратворны камфорт і выгоды, аб якіх ніхто не думаў, пакуль яны не ўзніклі. Масты, якія раней нікуды не вялі, праводзілі цяпер да вілаў, садоў, цэркваў і да цудоўных месц для прагулак.
Што датычыць навакольнага насельніцтва, якое не хацела прызнаць чыгунку ў першыя дні яе існавання, то яно паразумнела і пакаялася. Сярод пераможаных быў галоўны камінар, былы «недавярак» Садоў Стэгса, які жыў цяпер у атынкаваным трохпавярховым доме і аб'яўляў пра сябе на пакрытай лакам дошцы з залатымі завітушкамі, як пра падрадчыка па ачыстцы чыгуначных дымаходаў машынамі.
Нарэшце, пасля доўгіх дарэмных распытванняў, Уолтэр, за якім рушыла карэта і С'юзен, спаткаў чалавека, які калісьці жыў у гэтай знікшай краіне і аказаўся ні кім іншым, як галоўным камінарам, пра якога гаварылася раней. Ён сказаў, што добра ведаў Тудля. Ён меў адносіны да чыгункі, хіба не так?
