— Так, сэр! — закрычала С'юзен Ніпер з акна карэты.
— Дзе ён цяпер жыве? — спяшаючыся запытаўся Уолтэр.
Ён жыў ва ўласным доме Кампаніі, другі паварот направа, зайсці ў двор, перайсці яго і зноў другі паварот направа. Гэта быў нумар адзінаццаты; памыліцца яны не маглі; але калі-б гэта здарылася, дык ім патрэбна толькі запытацца пра Тудля, качагара на паравозе, і ўсякі ім пакажа, дзе яго дом. Пасля такой нечаканай удачы С'юзен Ніпер хуценька вылезла з карэты, узяла пад руку Уолтэра і пусцілася ва ўсю моц пехатою, пакінуўшы карэту чакаць іх звароту.
— Ці даўно хворы хлопчык, С'юзен? — запытаўся Уолтэр, у той час калі яны ішлі шпарка.
— Нездаровілася яму вельмі даўно, але ніхто не думаў, што гэта сур'ёзна, — сказала С'юзен і з незвычайнай рэзкасцю дадала. — Ох, ужо гэтыя Блімберы!
— Блімберы? — паўтарыў Уолтэр.
— Я сабе не даравала-б у такі час, як цяпер, містэр Уолтэр, — сказала С'юзен, — калі столькі вялікіх няшчасцяў, аб якіх трэба думаць, калі-б стала нападаць на каго-небудзь, асабліва на тых, пра каго любы маленькі Поль гаворыць добра, але магу-ж я пажадаць, каб уся сям'я была выслана на работу ў камяністай мясцовасці будаваць новыя дарогі і каб міс Блімбер ішла ўперадзе з матыкай!
Пасля міс Ніпер перавяла дух і рушыла яшчэ хутчэй, нібы гэтае дзіўнае пажаданне зрабіла ёй палёгку. Уолтэр, які і сам да таго часу засопся, спяшаўся ўперад не распытваючы больш; і хутка, апанаваныя нецярплівасцю, яны падбеглі да маленькіх дзвярэй і зайшлі ў ахайную гасціную, напоўненую дзяцьмі.
— Дзе місіс Рычардс? — аглядаючыся, усклікнула С'юзен Ніпер. — О! Місіс Рычардс, місіс Рычардс, паедзем са мною, мая любая!
— Ды гэта-ж Сюзен! — з вялікім здзіўленнем закрычала Полі; яе адкрыты твар і поўная фігура паказаліся сярод абступіўшых яе дзяцей.
— Так, місіс Рычардс, гэта я, — сказала С'юзен, — і хацела-б я, каб гэта было не так, хоць, бадай, непрыязна гаварыць гэта, але маленькі майстар Поль вельмі хворы і сказаў сёння свайму тату, што хацеў-бы ўбачыць твар сваёй старой карміліцы, і ён і міс Флой спадзяюцца, што вы паедзеце са мной — і містэр Уолтэр таксама, місіс Рычардс — забудзецеся пра мінулае і зробіце добрую справу, наведаеце любага крошку, які знемагае. О, місіс Рычардс, знемагае!
С'юзен Ніпер заплакала, і Полі залілася слязмі, гледзячы на яе і слухаючы, што яна гаворыць; усе дзеці сабраліся вакол, а разам з імі і некалькі новых дзяцей; а містэр Тудль, які толькі што вярнуўся дадому з Бермінгема і даядаў з міскі
