— У такім выпадку, — сказаў містэр Каркер, — я вам раскажу, як я сустрэўся з вашым сынам, і хто я такі, і што я хачу для яго зрабіць.
Усё гэта містэр Каркер расказаў па-свойму, паведаміўшы, што спачатку ён хацеў наваліць на дзёрзкую яго галаву ўсялякія беды за тое, што ён уварваўся ў кантору Домбі і Сына; што ён зменшыў злосць, прыняўшы пад ўвагу яго маладосць, выказанае раскаянне; што ён баяўся зрабіць лёгкадумны крок, аказаўшы дапамогу хлопчыку, — крок, які мог выклікаць асуджэнне людзей разважлівых, — але што ён зрабіў яго на свой страх і рызыку, і толькі ён адзін адказвае за вынікі; і што мінулая сувязь маці Роба з сям'ёй містэра Домбі ніякіх да гэтага адносін не мае,і што містэр Домбі ніякіх адносін да гэтага не мае, але ад яго, містэра Каркера, залежыць усё. Аддаўшы належнае самому сабе за сваю дабрату і ў такой-жа меры атрымаўшы належнае ад усіх прысутных членаў сям'і, містэр Каркер намякнуў — між іншым, досыць выразна, — што бязмежная вернасць, прывязанасць і адданасць Роба з'яўляецца навекі яго здабыткам, і на меншае ён не згодзен.
Полі, якая правяла незлічоную колькасць бяссонных начэй па віне свайго бяспутнага першынца і не бачыла яго ўжо некалькі тыдняў, гатова была ўпасці на калені перад містэрам Каркерам-загадчыкам, як перад добрым геніем, не гледзячы на яго зубы.
Калі гэты джэнтльмен пракладаў сабе дарогу да дзвярэй скрозь натоўп дзяцей, Роб падышоў да маці і раскайваючыся абняў яе і дзіця.
— Цяпер я буду вельмі старацца, любая мама. Чэснае слова, буду! — сказаў Роб.
— Ох, пастарайцеся, дарагі мой хлопчык! Я ўпэўнена, што вы пастараецеся дзеля нас і дзеля самога сябе! — цалуючы яго, ўсклікнула Полі. — Але вы вернецеся пагаварыць са мною, як толькі правядзеце гэтага джэнтльмена, праўда?
— Не ведаю, мама, — Роб замяўся і апусціў вочы. — Бацька… калі ён прыдзе дадому?
— Не раней двух гадзін ночы.
— Я вярнуся, любая мама! — усклікнуў Роб, і, прарваўшыся праз прарэзлівыя крыкі братоў і сясцёр, якія віталі гэта абяцанне, ён вышаў услед за містэрам Каркерам.
— Вось як! — сказаў містэр Каркер, які чуў гэту размову. — У вас благі бацька?
— Не, сэр! — адказаў здзіўлены Роб. — Няма на свеце лепшага і дабрэйшага бацькі.
— У такім выпадку чаму-ж вы не хочаце яго бачыць?
— Вялікая розніца паміж бацькам і маткай, сэр, — запінаючыся, сказаў Роб. — Цяпер ён бадай ці паверыць, што я хачу выправіцца, хоць ён пастараўся-б паверыць, я гэта ведаю… ну,
