— Вы заходзілі да мяне? — сказала Фларэнс. — Сёння?
— Так, дарагая мая юная лэдзі, — адказваў дзядзька Соль збянтэжана паглядзеўшы на яе і пасля адвёўшы позірк. — Я хацеў яшчэ разок убачыць і пачуць вас, перш чым…
— Перш чым?.. Перш чым — што? — запыталася Фларэнс, паклаўшы яму руку на плячо.
— Хіба я сказаў «перш чым»? — адазваўся стары Соль. — Ну, у такім выпадку, напэўна, я хацеў сказаць — перш чым мы атрымаем весткі пра майго дарагога хлопчыка.
— Вы нездаровы, — пяшчотна сказала Фларэнс. — Вы так непакоіліся. Я ўпэўнена, што вы нездаровы.
— Я здароў, — запярэчыў стары, сціскаючы правую руку і выцягваючы яе, каб паказаць Фларэнс, — здаровы і моцны, як толькі можа пажадаць чалавек у мае гады. Бачыце. Не дрыжыць! Хіба гаспадар яе не здолен на такую-ж рашучасць і стойкасць, як і многія іншыя, маладзейшыя за яго? Думаю, што здолен. Пабачым.
Не столькі словы яго — хоць і яны ёй запомніліся, — колькі тон зрабіў на Фларэнс такое ўражанне, што яна гатова была ў тую-ж хвіліну расказаць пра сваю трывогу капітану Катлю, калі-б капітан не скарыстаў гэтай хвіліны для таго, каб растлумачыць акалічнасць справы, адносна якой патрабавалася думка праніклівага Бансбі, і звярнуцца да гэтай аўтарытэтнай асобы з просьбай выказаць яе.
Бансбі, чыё вока па-ранейшаму было накіравана да нейкага пункта на поўдарозе паміж Лонданам і Грэйвзэндам, разы тры працягваў правую руку, апранутую ў грубое сукно, каб, у пошуках натхнення, абхапіць ёю прыгожую талію міс Ніпер; але, з прычыны таго, што гэта маладая асоба ў злосці сваёй села ў другім канцы стала, мяккае сэрца камандзіра «Асцярожнай Клары» не сустрэла водгуку на свой парыў. Пасля некалькіх няўдачных спроб камандзір ні да каго не звяртаючыся, загаварыў або, правільней, голас у ім сказаў самохаць і зусім незалежна ад яго самаго, нібы Бансбі быў апантаны ахрыплым духам:
— Мяне завуць Джэк Бансбі!
— Яму далі імя Джон! — крыкнуў узрушаны капітан Катль. — Слухайце яго!
— І калі я што скажу, — пасля некаторага задумення прадаўжаў голас, — я ад гэтага не адступлю.
Капітан, які стаяў побач з Фларэнс, кіўнуў слухачам, нібы хацеў растлумачыць: «Зараз ён сябе пакажа. Вось што я меў на ўвазе, калі прывёў яго».
— Чаму-ж? — прадаўжаў голас. — Чаму не сказаць? Хіба не ўсёроўна? Хто можа сказаць інакш? Ніхто! Такім чынам — стоп!
Давёўшы свае разважанні да гэтага пункту, голас спыніўся і адпачыў. Пасля зноў загаварыў вельмі павольна.
