шэйшай ступені. Што-ж павінна адчуваць я, бачачы, як яна мучыцца! Мяне гэта губіць.
Маёр, высунуўшы падвойны падбародак і заспакойліва зморшчыўшы сінія губы, выказаў надзвычай глыбокае спачуванне.
— З хваляваннем думаеш аб тым давер'і, — сказала місіс Ск'ютон, — якое існавала паміж намі, — свабоднае развіццё душы і выказванне пачуццяў. Мы хутчэй былі двума сёстрамі, чым маткай і дачкой.
— Такая-ж думка Дж. Б., — заўважыў маёр, — якая выказвалася Дж. Б. пяцьдзесят тысяч разоў!
— Не перапыняйце мяне, грубіян! — сказала Клеапатра. — Якія павінны быць мае перажыванні, калі я заўважаю, што ёсць адзін прадмет, якога мы баімся закрануць! Што паміж намі ўтварылася… як гэта кажуць… прорва! Што мая простадушная Эдзіт перамянілася ў адносінах да мяне! Вядома, гэта самае пакутлівае пачуццё!
Маёр устаў з крэсла і перасеў да століка.
— З дня на дзень я гэта наглядаю, дарагі маёр, — прадаўжала місіс Ск'ютон. — З дня на дзень я гэта адчуваю. Кожную гадзіну я дакараю сябе ў тым збытку шчырасці і даверлівасці, які прывёў да такіх сумных вынікаў, і амаль кожную хвіліну я спадзяюся, што містэр Домбі аб'ясніцца і палегчыць перажываемыя мною пакуты, якія так знясільваюць. Але нічога не здараецца, дарагі маёр. І дапраўды-ж, я не ведаю, што рабіць і з якім добрым чалавекам мне параіцца.
Маёр Бегсток, заахвочаны, магчыма, тым ласкавым і даверлівым тонам, да якога місіс Ск'ютон некалькі разоў звярталася, а цяпер выбрала яго канчаткова, працягнуў цераз столік руку і сказаў падміргваючы:
— Парайцеся з Джо, пані.
— У такім выпадку, нязноснае вы страшыдла, — сказала Клеапатра, падаючы руку маёру і стукаючы яго па пальцах веерам, які трымала ў другой руцэ, — чаму вы не пагаворыце са мною? Вы ведаеце, аб чым я думаю. Чаму-ж вы мне нічога аб гэтым не гаворыце?
Маёр зарагатаў, пацалаваў працягнутую яму руку і зноў нястрымна зарагатаў.
— Ці такі містэр Домбі шчыры чалавек, якім я яго лічу? — пяшчотна праваркатала Клеапатра. — Як вы думаеце, дарагі маёр, ці сур'ёзны ў яго намер? Вы лічыце патрэбным пагаварыць з ім ці прадаставіць яго самому сабе? Скажыце мне, дарагі, што-б вы параілі?
— Ажаніць нам яго з Эдзіт Грэйнджэр, пані? — хрыпла рагатаў маёр.
— Загадкавае стварэнне! — адазвалася Клеапатра, падымаючы веер, каб выцяць маёра па носе. — Як мы можам яго жаніць?
— Домбі, — сказаў маёр, — зайздросная здабыча.
