Нешта велічнае было ў выглядзе мілага сябра міс Токс, аднак, яна пацалавала міс Токс і сказала:
— Лукрэцыя, дзякую вам, я здарова. Спадзяюся, што і вы здаровы. Кхе!..
Місіс Чык мучыў своеасаблівы адрывісты кашаль; гэта было нешта накшталт уводзін да кашлю.
— Вы рана прыехалі. Як гэта міла з вашага боку, дарагая мая! — прадаўжала міс Токс. — Вы ўжо снедалі?
— Дзякую вам, Лукрэцыя, — сказала місіс Чык, — я снедала. У часе ранняга снедання, — добрая лэдзі як быццам зацікавілася пляцам Прынцэсы і, ведучы гутарку, аглядалася па баках, — я была ў брата, які вярнуўся дадому.
— Спадзяюся, яму лепш, дарагая мая? — запінаючыся, прагаварыла міс Токс.
— Яму значна лепш, дзякую вам. Кхе!
— Маёй дарагой Луізе варта было-б звярнуць увагу на гэты кашаль, — заўважыла міс Токс.
— Глупства! — адазвалася місіс Чык. — Гэта толькі ад перамены надвор'я. Мы павінны быць гатовы да перамен.
— Надвор'я? — па наіўнасці сваёй запыталася міс Токс.
— Усяго! — адказала місіс Чык. — Вядома, мы павінны быць гатовы. Гэта свет перамен. Ах, божа мой, ды ці ёсць хоць што-небудзь, што не мяняецца! Нават шаўкавічны чарвяк, якога, сапраўды-ж, нельга падазраваць у тым, што ён турбуе сябе падобнымі размышленнямі, заўсёды мяняецца, прымаючы самыя нечаканыя формы.
— Мая Луіза заўсёды прыводзіць удачныя прыклады, — сказала ціхманая міс Токс.
Місіс Чык кашлянула, як і раней, і пачала чарціць па дывану зонтам з наканечнікам з слановай касці.
— Прабачце, дарагая мая Луіза, — сказала міс Токс, — але, здаецца, я заўважыла ў карэце мужную фігуру містэра Чыка?
— Ён там, — сказала місіс Чык, — але, калі ласка, няхай ён там і астанецца. У яго ёсць газета, і ён цудоўна правядзе дзве гадзіны. Прадаўжайце займацца вашымі кветкамі, Лукрэцыя, а мне дазвольце пасядзець і адпачыць.
— Мая Луіза ведае, — заўважыла міс Токс, — што паміж такімі сябрамі, як мы з вамі, не можа быць і гутаркі аб нейкіх цырамоніях. Таму…
Таму міс Токс закончыла сказ не словамі, а дзеяннем і, адзеўшы пальчаткі, якія зняла, і зноў узброіўшыся ножніцамі, узялася вельмі старанна абразаць і падстрыгаць лісці.
— Фларэнс таксама вярнулася дадому, — сказала місіс Чык, пасядзеўшы некаторы час моўчкі, схіліўшы галаву на плячо і вырысоўваючы зонцікам узоры на падлозе. — І дапраўды, цяпер Фларэнс занадта вялікая для таго, каб і далей жыць у адзіноце, да чаго яна прывыкла…
