Усё з тым-жа дзіцячым сэрцам, з тымі-ж дзіцячымі ласкавымі і нясмелымі вачыма і з валасамі, распушчанымі, як у колішнія часы, Фларэнс, чужая свайму бацьку ў росквіце юнацтва, як і ў часы дзяцінства, крадучыся спусцілася ўніз, прыслухоўваючыся на хаду, і наблізілася да яго пакоя. Ніхто не варушыўся ў доме. Дзверы былі прыадчынены, каб даць доступ паветру, і была такая цішыня, што Фларэнс магла чуць трэск дроў у каміне і ціканне гадзінніка, які стаяў на каміннай паліцы.
Яна заглянула ў пакой. Эканомка, закруціўшыся ў коўдру, моцна спала ў крэсле ля каміна. Дзверы ў суседні пакой былі не шчыльна зачынены, і перад імі стаяла шырма; але там гарэў агонь, і водбліск падаў на спінку яго ложка. Прыслухоўваючыся да яго дыхання, яна зразумела, што ён спіць. Гэта надало ёй смеласці, яна абышла шырму і заглянула ў спальню.
Адзін позірк, кінуты на твар заснуўшага, так яе ўзрушыў, як быццам яна не чакала яго ўбачыць. Фларэнс стаяла, прыкутая да месца, і — каб прачнуўся ён цяпер — не магла-б зварухнуцца.
Яго лоб быў рассечаны, змочаныя вадой валасы ляжалі, вільготныя і зблытаныя, на падушцы. Адна рука, якая ляжала на коўдры, была забінтавана, і ён быў вельмі бледны.
Калі-б не здаралася ёй бачыць яго твар, надзея яе згасала, а нясмелыя вочы апускаліся пад яго суровым, роўнадушным і нядобрым позіркам. Цяпер-жа, пазіраючы на яго, яна ўбачыла ўпершыню, што яго твар не пакрыты тым воблакам, якое засмуціла ёй дзяцінства. Ціхая, бестурботная ноч спусцілася ўзамен гэтага воблака. Убачыўшы гэты твар можна было падумаць, што ён заснуў, благаслаўляючы яе.
Яна падкралася да ложка і, затаіўшы дыханне, нахілілася, ціхенька пацалавала яго ў шчаку, на хвілінку апусціла галаву на яго падушку і, не адважваючыся дакрануцца да яго, абняла рукою гэту падушку, на якой ён ляжаў.
Прачніся, асуджаны чалавек, пакуль яна тут! Час ляціць. Гадзіна набліжаецца гнеўнай хадою. Крокі яе чуваць у доме. Прачніся!
Паглядзеўшы на яго праз слёзы і баязліва прабраўшыся да дзвярэй, яна вышла з яго спальні, перайшла праз другі пакой і знікла.
Ён можа спаць цяпер. Ён можа спаць, пакуль яму спіцца. Але, прачнуўшыся, няхай пашукае ён гэту кволую фігурку і ўбачыць яе каля сябе, калі надыйдзе рашучы час!
Горка і цяжка было на сэрцы Фларэнс, якая крадучыся падымалася па лесвіцы. Ціхі дом зрабіўся яшчэ больш сумным з таго часу, як яна пабывала ўнізе.
Яна не хацела, амаль не магла вярнуцца да сябе ў спальню.
У той вечар яе мама не заходзіла да яе ў пакой, і часткова з гэтай прычыны яна засядзелася да позняга часу. Пад уплывам сваёй трывогі, а таксама палкага жадання пагаварыць з кім-
