Маладая жанчына паглядзела на яго так дапытліва і так нечакана, што Роб прышоў у поўнае замяшанне і зноў прапанаваў ёй шклянку, але з такім-жа поспехам як і раней.
— Містэр Домбі… бывала, мы гаварылі пра яго, — сказаў Роб, звяртаючыся да місіс Браун. — Бывала, вы прымушалі мяне гаварыць пра яго.
Старая кіўнула галавой.
— Ну, дык вось, містэр Домбі зваліўся з каня, — неахвотна прадаўжаў Роб, — і майму гаспадару даводзіцца бываць там часцей, чым звычайна, з ім або з місіс Домбі або з кім-небудзь іншым. Вось мы і пераехалі ў горад.
— Яны ладзяць адзін з другім, галубок? — запыталася старая.
— Хто? — даведаўся Роб.
— Ён і яна.
— Гэта значыць містэр і місіс Домбі? — сказаў Роб. — Адкуль-жа мне гэта ведаць?
— Не, любенькі, не яны, а ваш гаспадар і місіс Домбі, — ласкава растлумачыла старая.
— Не ведаю, — сказаў Роб, зноў вакол азіраючыся. — Напэўна ладзяць. Якая-ж вы цікаўная, місіс Браўн! Чым менш скажаш, тым лягчэй выправіць.
— Дый ў гэтым-жа няма ніякай бяды! — усклікнула старая, засмяяўшыся і пляснула ў далоні. — Весельчак Роб зрабіўся зусім рахманым з таго часу, як яму пашанцавала! Ніякай бяды ў гэтым няма, галубок!
— Ведаю, ніякай бяды ў гэтым няма, — адазваўся Роб, зноў кінуўшы недаверлівы позірк на склад упакоўшчыка і на царкву. — Але балбатаць няма чаго, нават калі-б гутарка ішла аб тым, колькі гузікаў на сурдуце майго гаспадара. Кажу вам, з ім гэта справа не выйдзе. Лепш утапіцца. Ён сам так сказаў. Я нават-бы не назваў яго прозвішча, калі-б вы яго не ведалі. Давайце пагаворым аб чым-небудзь іншым.
— Роб, любенькі! — сказала старая, падазваўшы яго на другі канец лаўкі. — Вы заўсёды былі маім любімцам і балаўніком. Праўда-ж? Вы гэта ведаеце?
— Так, місіс Браун, — не вельмі ветліва адказаў Тачыльшчык.
— Як-жа вы маглі мяне пакінуць! — усклікнула старая, абдымаючы рукамі яго шыю. — Як-жа вы маглі, ганарлівец, пайсці, схавацца з вачэй і не прыйсці і не расказаць сваёй беднай старой прыяцельніцы, якая вам выпала ўдача! Охо-хо!
— Ох, ды гэта-ж жахліва для хлапца, чый гаспадар пільнуе дзе-небудзь паблізу! — закрычаў няшчасны Тачыльшчык. — Жахліва, калі над ім вось так завываюць!
— Вы зойдзеце наведаць мяне, Роб? — запыталася місіс Браун. — Ох, няўжо вы так і не зойдзеце наведаць мяне?
— Ды кажу-ж вам, што зайду! Зайду! — адказаў Тачыльшчык.
