— Вось цяпер я пазнаю майго Роба! Майго галубочка! — сказала місіс Браун, выціраючы звільгочаны слязмі маршчыністы твар і пяшчотна абнімаючы Тачыльшчыка. — Зойдзеце да мяне, Роб, дадому?
— Так, — адказаў Тачыльшчык.
— І хутка, Роб, любенькі? — запыталася місіс Браун. — І часта будзеце заходзіць?
— Так, так, так! — сказаў Роб. — Клянуся душой і целам, прыду!
— І калі ён стрымае слова, — сказала місіс Браун, узняўшы рукі да неба і задраўшы дрыготную галаву, — я ніколі не буду падыходзіць да яго, хоць мне вядома, дзе ён жыве, і ніколі не скажу пра яго ні слаўца! Ніколі!
Гэты ўсклік як быццам даў крышачку ўцехі злашчаснаму Тачыльшчыку, які адразу паціснуў руку місіс Браун і са слязмі на вачах упрашваў яе не чапаць хлапца і не губіць яго надзей на будычыню. Місіс Браун, яшчэ раз пяшчотна яго абняўшы, выказала згоду, але, перш чым пайсці за дачкой, азірнулася, цішком паклікала яго пальцам і хрыплым шэптам папрасілаа ў яго грошай.
— Дайце мне шылінг, любенькі, — сказала яна, і хцівасць адлюстравалася на яе твары, — або шэсць пенсаў! Дзеля старога знаёмства. Я такая бедная. А мая красуня-дачка, — яна азірнулася ў яе бок, — гэта-ж мая дачка, Роб, — трымае мяне ўпрогаладзь.
Але калі Тачыльшчык неахвотна сунуў ёй у руку грошы, дачка паціхеньку вярнулася і, схапіўшы матку за руку, вырвала манету.
— Як? — усклікнула яна. — Зноў грошы! Вечна грошы і грошы! Дрэнна-ж вы памятаеце аб тым, што я вам надоечы гаварыла! Вось! Вазьміце!
Старая застагнала, калі грошы былі вернуты іх уласніку, але не пратэстуючы, пачыкільгала разам за дачкою ў завулак, які межаваўся з дваром.
Тачыльшчык, сумуючы аб сваіх праступках толькі пастолькі, паколькі яны цягнулі за сабой такія непрыемныя вынікі, супакоіў свае ўстрывожаныя пачуцці і набраўся спакойнага выгляду, падумаўшы аб тым, як лоўка ён пазбавіўся ад капітана Катля (гэты ўспамін амаль заўсёды прыводзіў яго ў надзвычай добры настрой), і накіраваўся ў кантору Домбі, каб атрымаць загады ад свайго гаспадара.
Там яго гаспадар, такі праніклівы і зыркі, што Роб затрапятаў перад ім, сур'ёзна баючыся, каб яго не аблаялі за спатканне з місіс Браун, аддаў яму як звычайна папку з раняшняй поштай для містэра Домбі і запіску да місіс Домбі, і толькі кіўнуў галавой, загадваючы яму быць асцярожным і растаропным.
