— Капітан Джылс, — сказаў містэр Тутс, — калі-б я мог мець прыемнасць пагутарыць з вамі… справа важная.
— Бачыце, прыяцель, — сказаў капітан, уводзячы яго ў маленькую гасціную, — я, уласна кажучы, сёння раніцою не маю часу, і, значыцца, калі вы адплывеце цяпер на ўсіх парусах, мяне гэта не пакрыўдзіць.
— Вядома, капітан Джылс, — адказаў містэр Тутс, які рэдка разумеў, што іменна хоча сказаць капітан. — Якраз я і хачу адплысці на ўсіх парусах. Само сабой зразумела.
— У такім выпадку, прыяцель, вы так і рабіце! — адказаў капітан.
Капітан быў так ашаломлены захоўваемай ім патрасаючай таямніцай — знаходжаннем міс Домбі ў гэты момант пад яго дахам, аб чым не ведае Тутс, які сядзіць перад ім, — што пот выступіў у яго на ілбе. Цішком сціраючы яго з ілба і трымаючы ў руцэ глянцавіты капялюш, ён не мог адарваць вачэй ад твара містэра Тутса. Містэр Тутс, у якога таксама былі, як відаць, нейкія патаемныя прычыны для хвалявання, быў да такой ступені збіты з панталыку пільным позіркам капітана, што, паглядзеўшы на яго моўчкі і збянтэжана і ў замяшанні зварухнуўшыся на сваім крэсле, сказаў:
— Прашу прабачэння, капітан Джылс, вы нічога асаблівага ў ва мне не заўважаеце?
— Не, прыяцель, — адказаў капітан. — Нічога.
— Справа, бачыце, у тым, — хіхікнуўшы, сказаў містэр Тутс, — што я ведаю, як я чэзну. Можаце гаварыць аб гэтым спакойна. Мне… мне гэта будзе прыемна. Я так пахудзеў, што Берджэс і кампанія зноў знялі з мяне мерку. Для мяне гэта шчасце. Я… я гэтаму радуюся. Калі-б гэта ад мяне залежала, я-б… я-б з вялікай прыемнасцю пакаціўся-б пад гару. Я ўсяго-на-ўсяго жывёліна, няхай будзе вам вядома, капітан Джылс, жывёліна, якая пасвіцца на паверхні зямлі.
Чым больш падрабязна гаварыў на гэту тэму містэр Тутс, тым больш прыгнятала капітана яго ўласная тайна і тым больш пільна пазіраў ён на яго.
— Але вось што я хацеў сказаць, капітан Джылс, — прадаўжаў містэр Тутс, — сёння, досвіткам, я апынуўся ў гэтых краях… па праўдзе сказаць, я хацеў паснедаць з вамі. Што датычыцца сну, то я, ведаеце, зусім перастаў цяпер спаць. Я — усёроўна, што начны вартаўнік, з тою толькі розніцай, што мне не плацяць пенсіі, а ў вартаўніка няма нічога цяжкага на душы.
— Валяйце далей, прыяцель! — перасцярожлівым тонам сказаў капітан.
— Правільна, капітан Джылс, — сказаў містэр Тутс. — Зусім правільна! Апынуўшыся ў гэтых краях досвіткам (прыкладна гадзіну таму назад) і ўбачыўшы, што дзверы замкнёны…
— Як! Значыцца, гэта вы, браток, круціліся пад дзвярыма? — запытаўся капітан.
