— Значыцца, ноч яшчэ не надышла? Цяпер яшчэ дзень? — запыталася Фларэнс.
— Справа ідзе к вечару, мая красуня, — сказаў капітан, адхінаючы фіранку. — Глядзіце!
Фларэнс, абапіраючыся на руку капітана, такая смутная і нясмелая, і капітан з яго грубаватым тварам і дароднай фігурай, які так спакойна ахоўваў Фларэнс, стаялі, не кажучы ні слова, у ружовым ззянні яснага вячэрняга неба. Але, калі ён адчуў, што яна мацней абхапіла яго руку, калі ён адчуў, што галава адзінокай дзяўчыны бліжэй нахілілася да яго і прытулілася да яго грубога сіняга рукава, ён ласкава прыціснуў яе сваёй шурпатай рукой, зразумеў усё і не астаўся зразуметым.
— Вось і лягчэй стала, мая красуня, — сказаў капітан. — Весялей, весялей! Я пайду ўніз і прыгатую чаго-небудзь на абед. Вы самі спусціцеся пасля, мая красуня, ці можа Нэду Катлю вярнуцца і занесці вас?
Калі Фларэнс запэўніла яго, што вельмі добра зможа сыйсці ўніз сама, капітан, хоць і яўна сумняваючыся, ці дапускаецца гэта правіламі гасціннасці, дазволіў ёй рабіць як яна захоча сама і зараз-жа ўзяўся смажыць курыцу на агні, які палаў у каміне маленькай гасцінай. Каб лепш справіцца з гатаваннем, ён скінуў фрак, падкасаў абшлагі і адзеў глянцавіты капялюш — без гэтага памочніка ён ніколі не пачынаў ніводнай далікатнай або цяжкай справы.
Асвяжыўшы балеўшую галаву і палаючы твар халоднай вадой, якую капітан клапатліва падрыхтаваў для яе, пакуль яна спала, Фларэнс падышла да маленькага люстэрачка, каб паправіць растрапаныя валасы. Тады яна ўбачыла — на адну секунду, бо зараз-жа адвярнулася, — што на грудзях яе астаўся цёмны сіняк ад удару, нанесенага жорсткай рукой.
Убачыўшы гэты сіняк, у яе зноў пырснулі слёзы з вачэй; яна саромелася яго, але ён не выклікаў у яе ніякага абурэння супроць бацькі. Бяздомная і асірацелая, яна даравала яму ўсё; наўрад ці думала аб тым, што павінна яму дараваць, або аб тым, што прабачае; але яна ўцякала ад гэтай думкі таксама, як уцякала ад сапраўднасці; і ён канчаткова пайшоў і знік. Не было на свеце такога чалавека і ўсё.
Што рабіць, дзе жыць — аб гэтым Фларэнс, няшчасная, неспрактыкаваная дзяўчына, не магла яшчэ думаць. У запасе яе было некалькі гіней. Частку гэтых грошай патрэбна было патраціць на набыццё бялізны і сукенак, бо яна мела толькі тое, што было апранута на ёй. Яна была надта засмучана, каб думаць аб тым, ці хутка ў яе не будзе грошай, як дзіця, надта неспрактыкаваная ў жыццёвых справах, каб з-за гэтага надта засмучацца, нават калі-б у яе не было іншага смутку. Яна пастаралася супакоіцца і выцерці слёзы і спусцілася ўніз да свайго добрага апекуна.
