Капітан вельмі клапатліва накрыў стол абрусам і гатаваў яечны соус у каструльцы; пры гэтым ён з надзвычайнай уважлівасцю паліваў тлушчай курыцу, у той час як гэта курыца круцілася на ражне і падрумяньвалася на агні. Абклаўшы Фларэнс падушкамі — а канапа для большай выгады ўжо была перасунута ў цёплы куток, — капітан з надзвычайным майстэрствам пачаў зноў гатаваць, прыгатаваў гарачую падліўку ў другой каструльцы, зварыў некалькі бульбін у трэцяй, не забываючыся пры гэтым пра яечны соус у першай і не перастаючы кожную хвіліну паліваць з лыжкі і паварочваць курыцу.
Калі абед быў, нарэшце, гатовы, капітан Катль сервіраваў яго і падаў з неменшым спрытам, чым прыгатаваў, пасля ён прыбраўся к абеду — іншымі словамі, зняў глянцавіты капялюш і надзеў фрак. Скончыўшы з гэтым, ён прысунуў крэсла да канапы, на якой сядзела Фларэнс, адкруціў свой кручок, укруціў відэлец і пачаў выконваць абавязкі гаспадара дома.
— Мая маленькая лэдзі, — сказаў капітан, — развесяліцеся і пастарайцеся добра пад'есці. Трымайцеся мацней, любачка! Вось крыльца! Вось соус! Вось сасіскі! І бульба.
Усё гэта капітан сіметрычна расклаў на талерцы і, паліўшы падліўкай, паставіў талерку перад сваёй дарагой госцяй.
— Усе глухія ілюмінатары зачынены, маленькія лэдзі, — падбадзёрваючым тонам заўважыў капітан, — і ўсё як належыць. Пастарайцеся пад'есці, мая красуня. Калі-б наш небарака Уольр быў тут, мая маленькая лэдзі… або калі-б ён мог быць тут… але-ж ён утапіўся, ці не праўда?
Фларэнс кіўнула галавою.
— Так, так, утапіўся, — супакойліва прагаварыў капітан. — Дык вось я кажу, што, каб ён быў тут, ён-бы вас упрашаў, мой скарб, каб вы крыху паелі. Такім чынам, мацуйцеся, мая маленькая лэдзі, як быццам дзеля Уольра, і трымайце сваю прыгожанькую галоўку за ветрам.
Каб зрабіць прыемнасць капітану, Фларэнс паспрабавала кавалак з'есці. Тым часам капітан, які зусім забыўся пра свой уласны абед, паклаў нож і відэлец і прысунуў сваё крэсла да канапы.
— Уольр быў малайчына, праўда, мой скарб? — сказаў капітан, які на працягу некаторага часу моўчкі паціраў падбародак і пазіраў на яе. — І ён быў слаўным хлапцом, добрым хлапцом.
Фларэнс са слязамі пацвердзіла гэта.
— І ён утапіўся, красуня, хіба не праўда? — супакойваючым тонам сказаў капітан.
І зноў Фларэнс магла толькі пацвердзіць гэта.
— Ён быў старэйшы за вас, мая маленькая лэдзі, — прадаўжаў капітан, — але спачатку вы ўдваіх былі нібы двое дзяцей, праўда?
Фларэнс адказала: «Так».
— А Уольр утапіўся, — сказаў капітан. — Хіба не праўда?
