Праз некалькі секунд С'юзен увяла ў пакой гэтага маладога джэнтльмена, які быў усё яшчэ вельмі растрапаны і вельмі заікаўся.
— Міс Домбі, — сказаў містэр Тутс, — атрымаць дазвол зноў… пазі… пазіраць на вас… або не пазіраць, а… я добра не ведаю, што я ха… ха… хацеў сказаць, але гэта не мае ні… ніякага значэння…
— Мне так часта даводзіцца вам дзякаваць, што ў мяне ўжо слоў не асталося і я не ведаю, як падзякаваць вам цяпер, — шчыра адазвалася Фларэнс, працягваючы яму абедзве рукі.
— Міс Домбі, — злавесным голасам сказаў містэр Тутс, — калі-б вы, не здраджваючы сваёй анёлскай прыродзе, маглі праклясці мяне, вы-б мне надалі — дазвольце так сказаць — менш збянтэжанасці, чым цяпер, гэтымі незаслужанымі мною добрымі словамі. Яны на мяне так дзейнічаюць… але, — рэзка абарваў містэр Тутс, — я адхіліўся ўбок, і гэта не мае абсалютна ніякага значэння.
З прычыны таго, што на гэта можна было адказаць толькі новымі словамі ўдзячнасці, то Фларэнс зноў яму падзякавала.
— Я хацеў-бы, міс Домбі, — сказаў містэр Тутс, — скарыстаць, калі можна, гэты выпадак і што-небудзь растлумачыць. Я меў-бы прыемнасць вяр… вярнуцца з С'юзен раней, але, па-першае, мы не ведалі прозвішча сваяка, да якога яна паехала, а, па-другое, ад гэтага сваяка яна пераехала ўжо да іншага, які жыве досыць далёка. Таму бадай ці знайшлі-б яе цяпер мы, калі-б не празорлівасць Пеўня.
Фларенс была ў гэтым упэўнена.
— Між іншым, сутнасць справы не ў гэтым! — сказаў містэр Тутс. — Запэўняю вас, міс Домбі, таварыства С'юзен было для мяне радасцю і ўцяшэннем, калі прыняць пад увагу мой настрой, які лягчэй уявіць, чым апісаць. Падарожжа ўжо само па сабе з'яўлялася ўзнагародай. Між іншым, сутнасць справы зноў не ў гэтым! Міс Домбі, як я ўжо гаварыў раней, мне вядома, што я не з тых, каго лічаць кемлівым чалавекам. Я гэта вельмі добра ведаю. І я, міс Домбі, адгадваю, якія справы ў сувязі… У сувязі з лейтэнантам Уолтэрсам. Якіх-бы мучэнняў ні каштавала мне гэта становішча спраў (яны не маюць абсалютна ніякага значэння), я абавязан сказаць, што лейтэнант Уолтэрс — чалавек, як відаць, варты таго вялікага шчасця, якое ахінула яго… яго чало. Між іншым, сутнасць справы зноў не ў гэтым! Міс Домбі, капітан Джылс — мой сябра; і мне здаецца, ён быў-бы задаволеным, калі-б у гэты час я калі-ні-калі заходзіў сюды. Мне было-б вельмі прыемна сюды заходзіць. Але я не магу забыцца аб тым, што я аднойчы зрабіў на рагу пляца ў Брайтоне. І калі мая прысутнасць хоць колькі-небудзь вам непрыемна, прашу вас сказаць мне гэта зараз-жа, і будзьце ўпэўнены, што я вас вельмі добра разумею.
— Містэр Тутс, — адказала Фларэнс, — калі-б вы, такі стары і адданы мой сябра, не сталі прыходзіць цяпер сюды, я адчувала-б
