тарыў капітан, — мілае стварэнне адплывае разам з Уольрам у Кітай па хвалях бурлівага акіяна.
Містэр Тутс і капітан Катль дружна ўздыхнулі.
— Ну, што-ж! — сказаў капітан. — Яна моцна яго кахае. Ён моцна яе кахае. Тыя, хто-б павінен быў кахаць яе і песціць, зрабілі з ёй, як дзікія звяры. Калі яна, выкінутая з роднага дому, прышла сюды, да мяне, і павалілася вось тут, на падлогу, яе параненае сэрца разбілася. Я гэта ведаю. Я, Эдуард Катль, бачу гэта. І толькі шчырае, пяшчотнае, моцнае каханне можа яго вылечыць.
— Капітан Джылс, — сказаў Тутс, — зрабіце мне прыемнасць, дазвольце паціснуць вам руку. Вы ўмееце гаварыць так, што прыемная цеплыня разліваецца ў мяне па спіне. Вам вядома, капітан Джылс, што я таксама абажаў міс Домбі.
— Не сумуйце! — сказаў капітан, паклаўшы руку на плячо містэра Тутса. — Трымайцеся мацней, прыяцель!
— Я і сам, капітан Джылс, — адказаў, падбадзёрыўшыся, містэр Тутс, — я і сам маю намер не сумаваць і па меры сіл трымацца мацней. Калі адкрыецца маўклівая магіла, капітан Джылс, я буду гатоў да пахавання, але ўсё ў свой час. Аднак, у сучасны момант я не ўпэўнены ў сваёй здольнасці ўладаць сабою і хацеў-бы прасіць вас, як аб асаблівай ласцы, перадаць гэта лейтэнанту Уолтэрсу. Перадаць наступнае…
— Перадаць наступнае, — паўтарыў капітан.
— Міс Домбі была надта добрай, — прадаўжаў містэр Тутс са слязмі на вачах, — і сказала, што мая прысутнасць ёй не толькі не непрыемна, а якраз наадварот. І вы і ўсе тут былі не менш цярплівымі і ласкавымі ў адносінах да таго, хто… хто, дапраўды, нарадзіўся як быццам памылкова, — сказаў містэр Тутс, на хвілінку страціўшы бадзёрасць. — І… таму я буду заглядаць сюды па вечарах, не надоўга, калі мы можам пасядзець усе разам. Але вось аб чым я прашу. Калі раптам здарыцца так, што я не буду магчы бачыць вялікага шчасця лейтэнанта Уолтэрса і ўцяку з дому, спадзяюся, капітан Джылс, і вы і ён будзеце гэта разглядаць як маё няшчасце, а не як віну або нежаданне змагацца з самім сабою. Вы будзеце пераконаны ў тым, што я ні да каго не адчуваю благіх пачуццяў — менш за ўсё да самога лейтэнанта Уолтэрса, — і скажаце, між іншым, што я вышаў прагуляцца, магчыма, паглядзець, якая гадзіна па гадзінніку Каралеўскай біржы.
— Ні слова больш, прыяцель! — адказаў капітан. — Які-б сцяг вы ні паднялі, мы з Уольрам зразумеем сігнал і адкажам на яго.
— Капітан Джылс, — сказаў містэр Тутс, — я адчуваю найвялікшую палёгку. Я хачу, каб тут захавалася пра мяне добрая думка. Далібог, у… у мяне добрыя намеры, хоць-бы я і не ўмеў гэтага паказаць. Ці ведаеце, гэта якраз тое самае, што калі-б Берджэс і К° захацелі пашыць заказчыку надзвычайную пару штаноў і не маглі-б выкраіць іх па свайму жаданню.
