Ад Ціхаміравага я даведаўся, што камандзір сядзіць на страсе аднаго дому, недалёчка ад батарэі, і адтуль па тэлефону камандуе. Усе мы змоўклі, пераможаныя тым яго геройствам, і думалі, каб доля бараніла яго ад сьмерці. І ўжо хочацца верыць у дзівы. На маіх жа вачох адзін запасьнік-пехацінец, стоячы ў садзе, дастаў з шапкі кулю. — „Як жалудом з дуба шчоўкнула“, — сказаў ён з усьмешкаю. Магчыма, што кулю хто-небудзь кінуў на яго, а можа была надта далёкая, саслабелая, і зачапілася ў шапцы, але ўсе запасьнікі-расійцы пераксьціліся, як на дзіва… Нехта нават буркнуў, што бываюць людзі, зачараваныя ад кулі, ды ніхто яго размову не падтрымаў, бо сярод шуму і гулу ад бою там было не да вялікае размовы. Усе парупіліся схавацца за рог пуні.
Так цягнуўся гэты бясконца даўгі дзень. Ізноў і йзноў лётаў над намі аэраплян. Пяхота наша, нявідная нам, заядла па ім траскатала з вінтовак, а ён сабе, знай, плыве і кідае нейкія гаручыя стужкі над саменькай батарэяй.
Падпаручыка Іванова раніла. І ён прышоў у хату на перавязку.
— Запісаць у кнігу прыкажаце, вашродзь? — пытаецца фэльчар.
Нашто-ж?.. Я лёгка. А калі трэба, ну, ну, запішы. — І засароміўся, і „вярнуўся ў строй“ з нейкаю ўрачыстасьцю, хоць не бяз трывогі.
Бой сьціх увечары. Кажуць, на падмогу нам падышла з левага боку нейкая дывізія.
