— Вы разумееце, Сергей Паўлыч, — гаварыў Рудзін: — што калі-б я не быў упэўнен...
— Што вы! — спешна перапыніў Валынцэў: — я зусім не сумняваюся. Што-ж! На здароўе! Адно я здзіўляюся, з якога ліха вам уздумалася да мяне з гэтай весткай прыехаць... Я ж тут прычым? Якая мне справа, каго вы кахаеце і хто вас кахае? Я проста не магу зразумець.
Валынцэў усё глядзеў у акно. Голас яго гучэў глуха.
Рудзін устаў.
— Я вам скажу, Сергей Паўлыч, чаму я наважыўся прыехаць да вас, чаму я нават не палічыў патрэбным захаваць ад вас нашу... нашу ўзаемную прыхільнасць. Я вельмі глыбока паважаю вас-вось чаму я прыехаў; я не хацеў... Мы абое не хацелі разыгрываць перад вамі камедыю. Пачуцце ваша да Натальі Алексееўны было мне вядома. Паверце, я ведаю сабе цану: я ведаю, як мала варты я таго, каб замяніць вас у яе сэрцы; але, калі ўжо гэтаму суджана было здарыцца, няўжо-ж лепей хітрыць, ашукваць, прыкідвацца? Няўжо лепей быць пад пагрозаю непаразуменняў ці нават магчымасці такой сцэны, якая здарылася ўчора за абедам, Сергей Паўлыч, скажыце самі?
Валынцэў скрыжаваў рукі на грудзях, як-бы стараючыся ўсмірыць самога сябе.
— Сергей Паўлыч! — гаварыў Рудзін: — я засмуціў вас, я гэта адчуваю... але зразумейце нас... зразумейце, што мы не мелі інакшых сродкаў даказаць вам нашу павагу, даказаць, што мы — ўмеем цаніць вашу благародную шчырасць. Адкрытасць, поўная адкрытасць з кім-небудзь іншым была б недарэчы, але з вамі яна робіцца абавязкам. Нам прыемна думаць, што наша тайна ў вашых руках.
