— Вось як-с! А што яна вам такое гаварыла, дазвольце даведацца?
— Яна гаварыла мне, што вы, у працягу ўсёй раніцы, на ўсе яе запытанні толькі і адказвалі, што "чаго-с, чаго-с?", ды яшчэ такім пісклівым галаском.
Пігасаў засмяяўся.
— Але-ж добрая гэта была думка, праўда, Александра Паўлаўна, а?
— Надзвычайная! Хіба можна быць гэтак з жанчынай няветлівым. Афрыкан Семёныч?
— Як? Елена Антонаўна, па-вашаму, жанчына?
— Што ж яна па-вашаму?
— Барабан, змілуйцеся, звычайны барабан, вось па якім б'юць палкамі...
— Ах, вось яшчэ! — перапыніла Александра Паўлаўна, жадаючы перамяніць гутарку: - вас, кажуць, можна павіншаваць?
— З чым?
— З сканчэннем цяжбы. Гліноўскія сенажаці засталіся за вамі...
— Так, за мною, — хмура адказаў Пігасаў.
— Вы столькі год гэтага дамагаліся, а цяпер нібы нездаволены.
— Скажу вам, Александра Паўлаўна, — паволі праказаў Пігасаў: — няма нічога горай і крыўдней як залішне позна прышоўшае шчасце. Радасці яно ўсё-такі вам прынесці не можа, але адымае ў вас права, найкаштоўнейшае права — скарыцца і праклінаць лёс. Так, васпані, горкая і крыўдная штука — позняе шчасце.
Александра Паўлаўна толькі плячыма паціснула.
— Нянечка, — пачала яна, — я думаю, Мішы час спаць легчы. Дай яго сюды.
І Александра Паўлаўна занялася сваім сынам, а Пігасаў адышоў, мармычачы, на другі вугал балкона.
