— Ці ведаеце вы "Erlkönіg" Шуберта? — спытаў Рудзін.
— Ведае, ведае! — падхапіла Дарья Міхайлаўна. — Сядайце, Constantіn... А вы любіце музыку, Дзімітры Нікалаіч?
Рудзін толькі нахіліў крыху галаву і правёў рукой па валасах, як-бы рыхтуючыся слухаць... Пандалеўскі зайграў.
Наталья стала каля фартэп'яна проста насупраць Рудзіна. З першым гукам твар яго прыняў прыгожы выгляд. Яго цёмнасінія вочы паволі блукалі, зрэдка спыняючыся на Натальі. Пандалеўскі скончыў.
Рудзін нічога не сказаў і падышоў да адчыненага акна. Душыстая імгла ляжала мяккім велюмам над садам; дрымотнай свежасцю дыхалі блізкія дрэвы. Зоркі ціха гарэлі. Летняя ноч і галубілася і галубіла. Рудзін зірнуў у цёмны сад — і абярнуўся.
— Гэтая музыка і гэтая ноч, — загаварыў ён: — нагадалі мне маё студэнцкае жыццё ў Германіі: нашы сходкі, нашы серанады...
— А вы былі ў Германіі? — спытала Дар'я Міхайлаўна.
— Я правёў год у Гейдельбергу і каля года ў Берліне.
— І адзяваліся студэнтам? Кажуць, яны там неяк асабліва адзяюцца.
— У Гейдэльбергу я насіў вялізныя боты са шпорамі і венгерку з шнуркамі, і валасы вырасціў да самых плеч... У Берліне студэнты адзяюцца, як усе людзі.
— Раскажыце нам што-небудзь з вашага студэнцкага жыцця, — прамовіла Александра Паўлаўна.
Рудзін пачаў расказваць. Расказваў ён не зусім
