— Лежнёў Міхайла Міхайлыч? — запытаў ён: — Хіба ён сусед ваш?
— Так. А вы яго ведаеце?
Рудзін памаўчаў.
— Я яго ведаў раней... таму даўно. Ён-жа, здаецца, багаты чалавек? — дадаў ён, пашчыпваючы рукой бахраму кресла.
— Так, багаты, хаця апранаецца жахліва і ездзіць на бегавых дрожках, як прыказчык. Я хацела яго залучыць да сябе: ён, кажуць, разумны; у мяне-ж з ім справа ёсць... Вы-ж ведаеце, я сама загадваю сваім маёнткам?
Рудзін нахіліў галаву.
— Так, сама, — прадоўжвала Дар'я Міхайлаўна: — я ніякіх чужаземных глупстваў не ўвожу, трымаюся свайго, рускага, і, бачыце, справы, здаецца, ідуць нядрэнна, — дадала яна, правёўшы рукою вакол.
— Я заўжды быў пераканан, — заўважыў ветліва Рудзін: — у крайняй несправядлівасц тых людзей, якія адмаўляюць жанчынам у практычным розуме.
Дар'я Міхайлаўна ласкава ўсміхнулася.
— Вы вельмі спагадлівы, — праказала яна: — але што гэта я хацела сказаць? Пра што мы гаварылі? А! Пра Лежнёва. У мяне з ім справа на размежаванню. Я яго некалькі разоў запрашала да сябе, і нават сёння я яго чакаю; але ён, бог яго ведае, не едзе... такі дзівак!
Полаг перад дзвярмі ціха расхінуўся, і ўвайшоў дварэцкі, чалавек высокага росту, сівы і пляшывы, у чорным фраку, белым галстуку і белым жылеце.
— Што ты? — спытала Дар'я Міхайлаўна і, злёгку звярнуўшыся да Рудзіна, дадала ўпоўголаса: — n'est ce pas, comme il ressemble à Canning?[1]
- ↑ Ці-ж не праўда, як ён падобны на Канінга (фр.).
