— Вы шчаслівы... Гэта вялікае слова. Аднак, гэта зразумела: вы маладыя.
Рудзін сказаў гэта апошняе слова неяк дзіўна: ці то ён зайздросціў Натальі, ці то шкадаваў яе.
— Так! Маладосць! — дадаў ён. — Уся мэта навукі — дайсці свядома да таго, што маладосці даецца задарма.
Наталья ўважліва паглядзела на Рудзіна, яна не зразумела яго.
— Я сёння цэлую раніцу гутарыў з вашай мацер'ю, — гаварыў ён далей: — яна незвычайная жанчына. Я разумею, чаму ўсе нашы паэты даражылі яе дружбай. А вы любіце вершы? — дадаў ён, памаўчаўшы крыху.
"Ён мяне экзаменуе", падумала Наталья і праказала: — так, вельмі люблю.
— Паэзія — мова багоў. Я сам люблю вершы. Але не ў адных вершах паэзія: яна разліта ўсюды, яна вакол нас... Зірніце на гэтыя дрэвы, на гэтае неба — адусюль вее хараством і жыццём; а дзе хараство і жыццё, там і паэзія.
— Сядзем тут, на лавачку, — гаварыў ён далей. — Вось так. Мне чамусьці здаецца, што, калі вы звыкнецеся са мною (і ён з усмешкай паглядзеў ёй у твар), мы будзем прыяцелі з вамі. Як вы думаеце?
"Ён абыходзіцца са мною, як з дзяўчынкай", падумала зноў Наталья і, не ведаючы, што сказаць, спытала яго, ці доўга ён мяркуе застацца у весцы.
— Усё лета, восень, а магчыма і зіму. Я, вы ведаеце, чалавек вельмі небагаты; справы мае расстроены, да таго-ж мне ўжо і надакучыла цягацца з месца на месца. Час адпачыць.
Наталья здзівілася.
