Алексееўны, я не буду гаварыць лішніх слоў; але вы звярніце ўвагу на вашага брата.
— На майго брата! А што?
— Ды паглядзіце на яго. Хіба вы нічога не прыкмячаеце.
Александра Паўлаўна панурылася.
— Гэта праўда, — праказала яна: — верна... брат... з некаторага часу я яго не пазнаю... Але няўжо вы думаеце...
— Ціха! ён, здаецца, ідзе сюды, — сказаў шопатам Лежнёў. — А Наталья не дзіця, паверце мне, хаця, на жаль, даверліва як дзіця. Вы ўбачыце, гэта дзяўчынка задзівіць усіх нас.
— Якім гэта чынам?
— А вось якім чынам... Ці ведаеце вы, што якраз такія дзяўчынкі топяцца, атручваюцца і гэтак далей? Вы не глядзіце, што яна такая ціхая: жаданні ў яе моцныя, і характар таксама ой-ёй!
— Ну, ужо гэта, мне, здаецца, вы ў паэзію ўдаецеся. Такі флегматык, як вы, мабыць і мяне параўнаеце з вулканам.
— Ну, не! — прагаварыў з усмешкай Лежнёў. — А што да характару, — у вас, слава богу, характару зусім няма.
— Гэта што яшчэ за дзёрзкасць?
— Гэта? Гэта найвялікшы камплімент, што вы!..
Валынцэў увайшоў і падазрона паглядзеў на Лежнёва і сястру. Ён схудаў за апошні час. Яны абое загаварылі з ім; але ён ледзь усміхаўся ў адказ на іх жарты і глядзеў, як выказаўся пра яго аднойчы Пігасаў, — сумным зайцам. Аднак, мабыць, не было яшчэ на свеце чалавека, які, хоць раз у жыцці, не глядзеў яшчэ горш за таго. Валынцэў адчуваў, што Наталья ад яго аддалялася, а разам з ёю, здавалася, і зямля бегла ў яго з-пад ног.
