Рудзін кінуўся да яе, узяў яе за рукі. Яны былі халодныя, як лёд.
— Наталья Алексееўна! — загаварыў ён трапятлівым шэптам: — я хацеў вас бачыць... Я не мог дачакацца заўтрашняга дня. Я павінен вам сказаць, чаго я не падазраваў, чаго я не сазнаваў нават сёння раніцой: я кахаю вас!..
Рукі Натальі слаба здрыганулі ў яго руках.
— Я кахаю вас, — паўтарыў ён: — І як я мог так доўга ашуквацца, як я даўно не здагадаўся, што кахаю вас!.. А вы?.. Наталья Алексееўна, скажыце, вы?..
Наталья ледзь пераводзіла дух.
— Вы бачыце, я прышла сюды, — прагаварыла яна нарэшце.
— Не, скажыце, вы любіце мяне?
— Мне здаецца... так.. — прашаптала яна.
Рудзін яшчэ мацней сціснуў яе рукі і хацеў было прыціснуць яе да сябе...
Наталья быстра азірнулася.
— Пусціце мяне, — мне страшна — мне здаецца, нехта нас падслухвае... На ўсё святое, будзьце асцярожны. Валынцэў дагадваецца.
— Бог з ім! Вы бачылі, я і не адказваў яму сёння... Ах, Наталья Алексееўна, як я шчаслівы! Цяпер ужо нічога нас не разлучыць!
Наталья зірнула яму ў вочы.
— Пусціце мяне, — прашаптала яна: — мне пара.
— Адна хвіліна, — пачаў Рудзін...
— Не, пусціце, пусціце мяне...
— Вы нібыта мяне баіцеся.
— Не, але мне пара...
— Так паўтарыце, хаця-б, яшчэ раз...
— Вы гаворыце, вы шчаслівы? — спытала Наталья.
