мне будзе вельмі блага, калі я траплю яму ў рукі перш, — чым дасьцігну роднай Англіі.
Сказаўшы гэта ён сеў, разам са сваім пахолкам, на коней і яны памчаліся.
Прыняўшы гэткую пастанову, Рычард паступіў разважна, але разам з гэтым перастаў зьвяртаць увагу на гразіўшую яму небасьпеку. І якраз здарылася так, што калі ён гэтак ехаў, экс-гэрцаг Леапольд, запраўды дачуўся аб ім; яму данясьлі, што нейкі купец вяртаецца з багамольля дамоў са сваім слугой, які разплачваецца за просты белы хлеб залатымі грашамі і адзеты у вопратку з дарагімі анталяжамі. І Леапольд зараз дагадаўся, хто гэта быў. Ен спаймаў Рычарда, вельмі здаволены тым, што гэтак лёгка мог заваладзець сваім ворагам, і пасадзіў яго ў турму, якую загадаў зачыніць на дванадцаць замкоў.
Пакуль Рычар сядзеў там, ў турме, чуткі аб ім дайшлі да другога яго ворага Гэнрыка Германскага: ён дачуўся, што Рычарда спаймаў жывым Леапольд і цяпер трымае ў турме, і паслаў сказаць Леапольду, што ня гожа яму, простаму эрц-гэрцагу, трымаць у сябе ў палоне гэткую высокую асобу, як Англіцкі кароль, і што ён павінен яго прадаць яму, Гэнрыку, за добрую квоту грошы.
І Рычард быў прададзяны і адвезяны да Гэнрыка у Нямеччыну. Тут ён быў схаваны яшчэ лепей, як у Леапольда, бо Гэнрык адправіў яго ў пануры, адасобнены замак, які адзінока тырчэў на непрыступнай гарэ. Нездалёк ад яго былі руіны двох другіх гэткіх самых замкаў, дзеля таго, што ў тэй месцовасьці ўсяго было тры за̀мкі. У гэтым замку тварыліся такія справы, аб якіх людзі гаварылі не іначы, як з памярцьвеўшым тварам.
