НАЧАЛЬНІК
Помніце, як летась вялі мяне ў палон, а я ад вас спрытна ўцёк.
МІКІТА
А як-жа, помню, меджду протчым, помню! Хто ад каго не ўцякае? І вы, ваша таварыскае родзіе, уцяклі, меджду протчым.
НАЧАЛЬНІК
Ваша фамілія?
МІКІТА
Колежскі рэгістратар Нікіці Зносілов, меджду протчым.
НАЧАЛЬНІК
Скажэце мне: вы ўчора грабілі кватэру грамадзяніна Боршчыка на Архірэйскім завулку?
МІКІТА
Нічога падобнага, мусье таварыш. Я ня грабіў, — мяне меджду протчым, грабілі — фрэнчык формельны, боты жоўценькія зьнялі…
НАЧАЛЬНІК
Не загаварывайце зубоў, а кажэце праўду.
МІКІТА
Праўду кажу, ваша чырвонасьць, — даліпан я ня грабіў, меджду протчым.
СЬПІЧЫНІ
Пазвольце вам, гражданін рэгістратар, не паверыць: я сам, стоячы на скверы, каля вадакачкі, бачыў, як вы з іншымі цягалі рухомую маемасьць з кватэры таварышча Боршчыка.
МІКІТА
Э! Так-бы і сказалі, гэр Сьпічыні, што я цягаў. Але я ня грабіў. Усяго таго было, што я па загаду свайго, меджду протчым, начальніка насіў гэтыя рэчы яму ў гасьцініцу „Парыж“.
СЬПІЧЫНІ
Паложым, гэта таксама грабёж.
НАЧАЛЬНІК
І што далей было?
