МІКІТА
„Разношчыкам“, Гэнрых Мотавіч!
СЪПІЧЫНІ
Не „разношчыкам“, а „даношчыкам“, — чорнае па беламу стаіць, гражданін Зносілов.
МІКІТА
Вы, мусье профэсар, кепска прачыталі і кепска ператлумачылі.
СЪПІЧЫНІ
Паложым, я ніколі кепска ня чытаю і кепска ня тлумачу, глядзеце самі, гражданін рэгістратар!
МІКІТА
(чытаючы)
До… до… до… доносіцелем. Оей! Оей! Як-жа гэта вышла? я сам пісаў, сам рукою ўласнай пісаў, а начальства подпісь дало і не прачытала, мабыць. Гэнрых Мотавіч! Як-жа гэта вы мяне вучылі, меджду протчым?
СЪПІЧЫНІ
Паложым, пры чым тут мая навука, калі вы самі пераблуталі „до“ з „розам“. А можа вы й не пераблуталі?
МІКІТА
Увесь Менск ведае, што я служыў разношчыкам, а не даношчыкам.
НАЧАЛЬНІК
Ну, досыць! Пасьля разьбяром. (Да МІКІТЫ). Хто тут з вамі яшчэ знаходзіцца?
МІКІТА
(паказваючы)
Гэта, меджду протчым, мая мамаша, а гэта і гэна, як іх? — мае госьці.
НАЧАЛЬНІК
Вашы дакумэнты. (Прыглядзеўшыся). І вы, здаецца, мае старыя знаёмыя? Во цёплая кампанія. (ДАМА і СПРАЎНІК кланяюцца і аддаюць свае дакумэнты. НАЧАЛЬНІК да СЬПІЧЫНІ). Прачытайце.
