ПАЎЛІНКА
Зломак — ня зломак, але і за ламаку не пайду.
СЬЦЯПАН
А дзяга на што?
ПАЎЛІНКА
На ўсё, толькі не на паганяку к замужству.
СЬЦЯПАН
Каханенькая, родненькая, яшчэ паглядзім, дзе каго пасадзім.
АЛЬЖБЕТА
(ядучы, да Сьцяпана)
Еш, вот лепей, чымся з пустога ў парожняе пераліваць. Як прыедзе сватацца, тады тое і будзе.
ПАЎЛІНКА
Татка ведаеш не сягоньня, за каго я толькі пайду, або за нікога…
СЬЦЯПАН
(зьмяніўшыся, кідаючы лыжку аб стол)
Што?.. За каго?..
ПАЎЛІНКА
(устаючы і ідучы к ложку)
За каго? За Якіма.
СЬЦЯПАН
(стукаючы кулаком па стале)
Маўчы, гадаўка! Раз сказаў, каб гэтага шэльмы і званьня ня было ў маёй хаце, каб яго імені я ня чуў ніколі… гэтага недавярка, гэтага… гэтага забастоўшчыка! Дык і не забывайся аб гэтым, каханенькая, родненькая…
ПАЎЛІНКА
(паірытавана)
Нашто дарэмшчыну вясьці. Ён нікому ніякай забастоўкі не рабіў і ня робіць.
