СЬЦЯПАН
(закурваючы са злосьцю люльку)
Чорт яго бяры, ня тут успамінаючы, — рабіў, ці не рабіў. Знаць і бачыць не хачу яго ў сваёй хаце, гэтага хамуйлу, гэтае плюгаўства.
АЛЬЖБЕТА
Прыбірай, Паўлінка, ужо са стала!
ПАЎЛІНКА
(кінуўшы на ложак шыцьцё і ідучы к сталу)
А даўно гэта, татка, сам з ім цалаваўся?
СЬЦЯПАН
Каханенькая, родненькая, ня лезь у вочы. А не, то вон з хаты і цябе з гэтай дрэняй выганю.
ПАЎЛІНКА
Ай, што-ж гэта, дзядзька, зрабілі?
ЗЬЯВА VII
ПАЎЛІНКА — СЬЦЯПАН — АЛЬЖБЕТА — ПРАНЦІСЬ — АГАТА
ПРАНЦІСЬ
Глупства, глупства, пане дабрудзею! Пахвалёны Езус. Собственно, адкупім, адкупім, вось-цо-да!
СЬЦЯПАН і АЛЬЖБЕТА
На векі.
АЛЬЖБЕТА
А мае-ж вы родненькія, ці-ж гэта вы ўсё яшчэ з рынку едзеце? Здаецца-ж, раней за нае выехалі?
ПРАНЦІСЬ
Собственно, вось-цо-да; кабыла заблудзіла, пане дабрудзею.
