АГАТА
Тудэма-сюдэма, ці-ж гэта мачыляпа калі прыехаў у сваім часе дамоў? Ён-жа, як рызьнік, то туды, то сюды блытаецца на дарозе.
ПРАНЦІСЬ
Пане дабрудзею, тваё бабскае дзела — маўчаць! Я, собственно, вось-цо-да, спрытны, — тонка панімаю, што і як раблю.
АЛЬЖБЕТА
Ды садзіцеся-ж, мае міленькія!
АГАТА
Тудэма-сюдэма, куды тут садзіцца! Ноч на дварэ, кабыла за плотам, поўвярсты да дому, а гэты, тудэма-сюдэма, начніца касавокая, ня вытрываў, каб людзям не нарабіць у ночы неспакойства. (Садзіцца, а за ёй — іншыя).
СЬЦЯПАН
Э, што там такое! Высьпімся! Дзякуй богу, ночка не Пятровая, а Пакровая.
ПАЎЛІНКА
(падбіраючы чарапкі)
Заўтра госьці будуць, а дзядзька апошнюю міску стоўк. Трэба, каб на кірмашы дзьве адкупіў.
ПРАНЦІСЬ
Глупства, пане дабрудзею, глупства! Хаўтурнага, cобственно, вып‘ем па місцы. (Дастае з баковай кішэні пляжку, пацягае з яе і хавае назад).
АЛЬЖБЕТА
(сьмяючыся)
А каб гэта нам сваток даў гэтай сусолькі пассаць. Ці-ж мы з свацяй паскрэбкі…
ПАЎЛІНКА
(выходзячы з чарапкамі)
Ого! Гэтых сьвянцоных кропель дзядзька і канаючаму ня даў-бы, ня то, што… (Выходзіць).
