СЬЦЯПАН
(закурваючы люльку)
Супакойцеся, свацьця. Кія дзе яна дзенецца. Каханенькая, родненькая, яна дома, напэўна дома.
АГАТА
(закурваючы люльку)
А сват, тудэма-сюдэма, ня сунься з сваім носам туды, куды цябе ня просяць. (Да ПРАНЦІСЯ). Ідзем! Чуеш, ці не!..
ПРАНЦІСЬ
(устаючы)
Глупства, пане дабрудзею, глупства. Мае мазгі спрытныя. На табе, вось-цо-да, паеду, собственно, дамоў.
АГАТА
(выводзячы Пранціся)
Бывайце здаровы! Пахвалёны Езус!.. Падла гэты, ламака, нарабіў работы! (Выходзяць, за імі — АЛЬЖБЕТА з клінком).
ЗЬЯВА XIV
ПАЎЛІНКА — СЬЦЯПАН
СЬЦЯПАН
Ох, і даюцца-ж гэтыя сваякі ў знакі. Але, дзякуй богу, дзьве дзюркі ў носе і сканчылося, — ужо пазбыўся.
ПАЎЛІНКА
А даўно гэта таткаў гняды ўцёк з Лужанкі, і татка дамоў пехатой прытрапаў?
СЬЦЯПАН
Што было, тое сплыло і болей, каханенькая, родненькая, ня будзе, як кажуць людзі.
ПАЎЛІНКА
Паглядзім. Заўтра кірмаш.
СЬЦЯПАН
Ня бойся, каханенькая, родненькая. Я кабылу злаўлю, але і ты глядзі, каб мне таго зяця злавіла, аб якім я табе сягоньня гаварыў.
