ПАЎЛІНКА
Што ён конь, ці вол, каб я яго яшчэ мела лавіць?
СЬЦЯПАН
Ня конь і ня вол, а так сабе, дойная жывёліна.
ПАЎЛІНКА
Дык татка яго і дойце, калі ён для вас такі дойны, а я і ня думаю.
СЬЦЯПАН
Нічагутанькі, каханенькая, родненькая. Надумаешся, ваша, як пакармлю бярозавай кашай. Вось толькі каб пагода была добрая, а то казаў ён, што на кірмаш не паедзе, калі будзе дождж ісьці.
ПАЎЛІНКА
Ліха ня возьме! Гэткі цукер не размокне.
СЬЦЯПАН
Каханенькая, родненькая, як скажу, так і будзе; дзьве дзюркі ў носе і сканчылося. Вось толькі трэба даведацца, ці будзе напэўна заўтра пагода. Купіў я сягоньня каляндар — нейкі беларускі, як кажа крамнік. Пытаўся ў яго, ці піша аб пагодзе, дык крамнік гавора мне, што аб пагодзе напісана ў ім болей, як аб чым іншым. Значыцца, паглядзім праўды. (ідзе і дастае з-за абраза каляндар, адтуль валіцца на зямлю фотографія. ПАЎЛІНКА, саскочыўшы з ложка, падбягае падняць яе, але не пасьпявае).
СЬЦЯПАН
(падымаючы фотографію)
А гэта што такое?
ПАЎЛІНКА
(хочучы адабраць)
Гэта мая. Аддайце мне, тата!
СЬЦЯПАН
Я пытаюся — хто гэта?
ПАЎЛІНКА
Ці-ж, тата, ня бачыце?
