МАРЫЛЯ
(кашляючы)
Дайце мне вадзіцы! Душна мне! (ЗОСЬКА падае вады, падтрымлівае матку — тая п‘е).
СЫМОН
Калі іх зямля, то няхай зьядуць яе, але дабро наша — мы сеялі!
ЛЯВОН
(наругаючыся)
Мы сеялі, а людзі жнуць, ну дык што-ж табе з гэтага прыбудзе што ці адбудзе? Га?
СЫМОН
Тата сваймі судамі гаспадарку ўсю прасудзіў, а цяпер апошняе двару на зьдзек аддаў!
ЛЯВОН
Ня я аддаў, а зямля сама сябе аддала ім на зьдзек, Я, ты, пяты, дзесяты штосьці ёй не ўгадзіў, ну, дык і чураецца сваіх дзяцей.
СЫМОН
Але нашае працы яна ня чураецца. І мы затое павінны бараніць яе ўсёй сваёй сілай.
ЛЯВОН
(насьмешліва)
Ха-ха-ха! Будзе бараніць тэй сілай зямлю ад людзей, што тая-ж зямля і тыя людзі даўно гэту сілу забралі ад яго! Разумненькі — няма чаго сказаць!
СЫМОН
У таткі забралі, але ў мяне яшчэ не пасьпелі, і ў мяне хопіць моцы ў крыўду ня дацца, я і ня дамся! (Хапае з-за лавы тапор і хоча бегчы, бацька адбірае).
ЛЯВОН
Ані мне важся чапаць іх! А не, то сваёй-жа рукой заб‘ю цябе гэтым тапаром!
СЫМОН
Я свайго толькі буду бараніць!
ЛЯВОН
Тапаром?
