ПАЎЛІНКА
Ня тэй б‘іце! Вот салапяка!
АДОЛЬФ
(паправіўшыся)
Ды скажэце!
ПАЎЛІНКА
(нецярпліва)
Ну, добра. Запытайцеся ў Якіма Сарокі: ён усё вам раскажа. (АДОЛЬФ праігрывае). Дурань пан! Дурань пан!
АДОЛЬФ
(папраўляючы)
Гаспадар. (Раздае карты).
ПАЎЛІНКА
(у бок)
Які чорта гаспадар, калі дурань?!
АДОЛЬФ
Што панна Паўлінка кажа?
ПАЎЛІНКА
Кажу: але, гаспадар. (Хвілю маўчаць. ПАЎЛІНКА ў бок). Што тут гаварыць з гэтай вандзонкай. І трымае-ж яго нядобрае! (Да АДОЛЬФА). А ці, пан Адольф, жаніцца хочаце?
АДОЛЬФ
Ой, страшэнна хачу. А панне Паўлінцы замуж хочацца?
ПАЎЛІНКА
Ого, яшчэ і як хочацца!.. Калі ўдасца, дык яшчэ і сягоньня можа пайду.
АДОЛЬФ
А я-ж яшчэ з таткам і мамкай вашымі нічога аб гэтым не гаварыў.
ПАЎЛІНКА
Аб чым — аб гэтым?
АДОЛЬФ
Ну, аб тым, як я жаніцца буду, а панна Паўлінка замуж ісьці. (Праігрывае).
