МАРЫЛЯ
(як-бы праз сон)
Вады мне дайце! (ЗОСЬКА падае. Пауза).
ЗОСЬКА
І што мы будзем рабіць?
СЫМОН
Зараз тата вернецца, дык нешта будзем рабіць. Добра, што хоць вы ў мяне тапор адабралі, а то забіў-бы каго, і ў вастрозе прышлося-б гніць.
ЗОСЬКА
Не рабі гэтага, братачка! Тата стары, мамка хворая, гэтыя — малыя яшчэ, дык што яны ўсе пачнуць без цябе і мяне? А так, пойдзем служыць, будзем як-колечы памагаць ім з апошняга.
СЫМОН
Але! Трэба памагаць. Трэба пачынаць новае жыцьцё, І я яго пачну. Яшчэ мы знойдзем зямлі ў сваёй старане і яшчэ мы хату адбудуем на сваім загоне! Я добра прыглядзеўся, як людзі жывуць, і добра надумаўся, як трэба жыць. Гэта праўду сказаў, што трэба розумам ваяваць, а не тапаром. І я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. Годзе крыўды, годзе няпраўды! (Вялікі трэск над хатай).
ЗОСЬКА
(спужаная)
Ах! Каб хаця нас без пары хатка не пахавала?
СЫМОН
Ня бойся! Гэта толькі з крокваў закот зьдзіраюць. Пакуль нас адгэтуль ня выпрасяць — столі чапаць ня будуць. Ды тата-ж на дварэ: бачыць, што там робіцца…
ДАНІЛКА
А я ўсё такі пайду адгэтуль на кожны выпадак. Каб іх паляруш! Іскрыпку не даюць спакойна рабіць. Пойдзем, малыя. (Забірае АЛЕНКУ і ЮРКУ і выходзіць).
