ЗЬЯВА XI
МАРЫЛЯ — СЫМОН — ЗОСЬКА
МАРЫЛЯ
Памажэце мне з хаты выйсьці, а то страшна!..
СЫМОН
Зараз, мамка, зараз!
ЗОСЬКА
І мне неяк жудка! Ды яшчэ гэты тата недзе задлякаўся!
СЫМОН
А на мяне, ведаеш, з кожнай мінутаю нейкая рызыка находзіць. Здаецца, нічога на сьвеце цяпер не баюся. Хоць-бы зямля тут расступілася, дык ня спужаўся-б і ў вапраметную скочыў! Дый праўда. Падумай, сястрыца, чаго нам баяцца? Зямлю ад нас адабралі, хату нашую раскідаюць, астаёмся мы, як пасьля пажару, — толькі ў вопратках. Дык што-ж мы такія значым на сьвеце і што нас за жыцьцё чакае? Без зямлі, без свае хаты чалавек, што шалёны сабака — адна цана: ні яму прыстаньня, ні яму скарынкі хлеба, ні яму добрага слова!.. Будуць зьдзеквацца, ганяць, пакуль ня ўгоняць у якую процьму, з якое і выхаду павек сабе ня знойдзе. А так — раз канец усяму! (Трэск). Што-ж? Вярніся, хатка. Хутчэй вярніся! Забівай усіх, на сьмерць усіх забівай! Досыць бадзякаў і бяз нас на белым сьвеце: галодных, паднявольных па вёсках, а п‘ян і жулікаў па гарадох! Вярніся, хатка!.. Абымі нас сваймі дзераўлянымі рукамі, як абымае перад ястрабам сваіх дзетак крыламі галубка. Прытулі нас, хатка, і сагрэй! Бачыш, як цёмна і страшна! Ха-ха-ха! Хата ня валіцца. Дзерава больш жалее нас, як людзі жывыя, як з сэрцам і душою людзі!
ЗОСЬКА
Сымонка! Не гавары так, братка! Мне страшна робіцца ад твае гэткае гутаркі. А тут тата не варочаецца… Каб скарэй гэта ўсё скончылася. Неспакойна мне, каб хаця з ім што кепскае не прылучылася?
