панаваньне — вельмі падатлівы ў нас: і ў нядзельку гарэлачкай таргуе, хоць гэта, кажуць, закон і забараняе. Вось цяпер, значыцца, і ня помню, як я ў гэту не ў сваю хату папаў. Ведаю, што за нешта рукі пабілі, барыш нейкі пілі, цалаваліся. Трахімка сьлязу пусьціў, і я ня вытрываў, размасьліўся, а там… а там, хоця лопні, нічога ня ведаю!.. (Праз сон). Можа як засну, дык прысьню, хто я й дзе я?.. (Засыпае).
ЗЬЯВА ІІ
МАКСІМ — КАЦЯРЫНКА
КАЦЯРЫНКА
|
Ой, чуць, маці, чуць, |
Ха-ха-ха! Якраз, як маладая да шлюбу, сягоньня я паднядзелілася! Як убачыць Мацейка, дык ота-ж уцешыцца! Ох, і ўмее-ж ён абнімацца й цалавацца! А каб было каму? Ці даўно разам у бабкі гулялі і ў поле ганялі, а ўжо — на табе! За дзявочымі спадніцамі так і бегае, як падсмалены. І нячысьцік яго ведае, адкуль гэта ўсё ў яго бярэцца? Так абніме, так да грудзей прыцісьне, ажно неяк млосна-млосьненька робіцца.
