ДАНІЛКА
Але ўсё такі жывая вада ёсьць, як сабе, мамка, хочаш! Бо і нашто-ж бы ўсе так аб ёй гаварылі? Як я вырасту такі вялікі і дужы, як наш Сымонка, тады пайду з сваёй іскрыпачкай шукаць гэнае крыніцы, а як знайду — сам нап‘юся і вас усіх пачастую, і будзем мы жыць і жыць, аж пакуль не памром!
МАРЫЛЯ
Ну, і дагаварыўся! (Паўза).
ДАНІЛКА
Растлумачце мне, мамка, нашто людзі хаты будуюць, а пасьля іх самі-ж раскідаюць?
МАРЫЛЯ
Будаваць то самі будуюць, а раскідаюць ня людзі, а іхняя нядоля горкая раскідае.
ДАНІЛКА
Цікавасьць, што гэта такая за паня — горкая нядоля? Для яе мушу пашукаць такое вады, ад каторае яна, як вып'е, дык адразу памрэ. Але, папраўдзе кажучы, калі так нядоля раскідае тое, што людзі будуюць, дык нашто-ж зусім будаваць? Гэта-ж, даліпаначкі, мне шмат лепей і выгадней вось цяперака на гэтым ламацьці бяз сьцен і страхі, як было ў хаце! Калі сядзеў я ў хаце і майстраваў сваю йскрыпачку, то мне здавалася, што я сяджу ў нейкай клетцы, адкуль і вырвацца трудна будзе ў сьвет. А тут — аніводнае загарадкі! Ляці сабе, куды хочаш, як птушка, і ўсё такое. А гэтая вялікая страха, зьлепленая з неба, куды прыгажэйшая, як была наша саламяная. (Пауза). Ну, вось адна дошчачка як-бы і гатова, цяпер будзем рабіць другую. Што-ж гэта я хацеў яшчэ папытацца? Ага! Успомніў! Скажэце, мамка, ці далёка гэта канец сьвету? Кажуць, міль сто пэўна будзе ад нас, калі ня болей?
МАРЫЛЯ
Канец сьвету там, дзе канец шчасьцю людзкому.
ДАНІЛКА
Э-э! Мамка так гаворыш, што і сам пісар не разьбярэ.
