МАРЫЛЯ
Няўжо-ж гэта і нас праз яго гэтакае гора спаткала?
СЫМОН
Мамка, не перапыняйце гутаркі!
НЕЗНАЁМЫ
Пошасьці ўсялякія сее жменяй сваёй каршуновай — гэта, каб сіла народная не ўзьвялічылася і яго не змагла, а туманы чорныя ў вочы ўсім пускае, каб людзі ня бачылі яго. По-начы з хаты ў хату заходзіць і кроў з сэрцаў цёплую смокча, а ў душу яду свайго падлівае, каб яна прасьветласьці ніколі ніякае ня бачыла. Дзе толькі яго хоць цень прашмыгнецца — там ненавісьць страшная між братамі і сёстрамі, як вужака, разгнежджваецца, нявінная кроў на зямлю льлецца, а путы жалезныя бразгаюць на руках чалавечых, як званы на ўсяночную. Катнія жаданьні ў думках людзкіх расплоджвае, і на самае сонца кладзе жалобную пакрывальню. Удоў і сірот у рабства голаду і холаду заганяе, а бацьком і маткам бяз часу дзетак назаўсёды ад грудзей вырывае, — гэта ўсё, каб хвалу сваю смочую ўзьвялічваць. Вось які ён — гэты смок-упыр!
ДАНІЛКА
А скажэце, дзядзька: ці ты бачыў яго?
НЕЗНАЁМЫ
Ніхто ня бачыў!
МАРЫЛЯ
Дык як-жа гэта?
НЕЗНАЁМЫ
А вельмі проста: усе дагэтуль думалі, што гэта ня смока работа, а так бог даў.
СЫМОН
А як-жа гэта будзе сход выганяць яго, калі ніхто і ня бачыў?
